..............................................................
Σημειώσεις για το Θέρος
Μέρες Νοσηλείας των Δένδρων
Ο αέρας κόπασε. Η θάλασσα κρύφτηκε στο πηγάδι της αυλής. Αφαιρέσαμε τα έπιπλα από όλα τα δωμάτια που δέχονταν κεραυνούς.
Λύσαμε τα κεραμίδια από την στέγη και άρχισαν να βρέχονται τα όνειρα μας.
Τα κυπαρίσσια , οι λεμονιές, μία γραία καρυδιά, οι ευκάλυπτοι σκυμμένοι στη μοναξιά, καθώς τα μάσαγε το αλυσοπρίονο του πυροσβέστη. Οι φλόγες χωρίς ηλικία και μύθους τάραξαν τη σιωπή των ενοίκων.
Φορέσαμε τα γιορτινά μας και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
Οι δύο γάτες και το λευκότριχο σκυλί τρόμαξαν, καθώς έσπαγαν τα κλαριά από την πίεση του νερού.
Τα πήραμε αγκαλιά - μετανάστες και αυτά στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα, στην ίδια πατρίδα.
Άρχισε να νυχτώνει, γεμίσαμε τους κουβάδες νερό, τους κρεμάσαμε εκεί ψηλά για να δροσίζεται το φεγγάρι.
Από το ραδιόφωνο μας έδιναν οδηγίες θανάτου.
Ακούσαμε πρώτα να πέφτει η οροφή και αμέσως μετά να ουρλιάζει η θάλασσα τσουρουφλισμένη στο πηγάδι. Από τα ζωντανά χάθηκε μόνο το καναρίνι ξεχασμένο στο βοριά που ήταν ζωγραφισμένος στη σάλα και από τα τιμαλφή μας, η τελευταία βίβλος που χάραξε ο Γουτεμβέργιος με το ίδιο μελάνι που τύπωσε και τον εθνικό ύμνο της πατρίδάς που σέρνεται στους ισκιους των μυστηρίων της μεγάλης εβδομάδας.
Άλλωστε, τα καλοκαίρια οι Έλληνες αυτόχθονες και ετερόχθονες έτσι χαλάνε τα σπίτια τους. Χωρίς μοιρολόγια, χωρίς τα ρήματα του Ρωμανού του μελωδού, χωρίς τις ασκήσεις του Εμμανουήλ Χατζηδάκη, χωρίς την αντίσταση του Μιχαήλ Θεοδωράκη. Έτσι θα χαθούμε και μεις εξόριστοι, ανέστιοι σε μια σχεδία με τα σανίδια της Παντανταννάσης, με μια σκισμένη σημαία ανοικτά στο πέλαγος των Κυθήρων.
Η Αθήνα και πάλι στις φλόγες.
Αντώνης Δ Σκιαθάς
Φωτογραφία by Μαρία Τζίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου