"Πολιτική; Ποια πολιτική;" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.08.24)

 ..............................................................

Πολιτική; Ποια πολιτική;

έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.08.24) 

Ο βασικός λόγος που το συριζικό σύστριγγλο παρουσιάζεται, συνεχώς, ως έκπληξη, είναι το γεγονός πως επιχειρείται να αναλυθεί πολιτικά. Διάβαζα, π.χ., σε σοβαρή ιστοσελίδα, να αναρωτιέται ο αρθρογράφος γιατί στελέχη με την οξυδέρκεια(!) της Δούρου ή του Ν. Παππά δεν τοποθετούνται. Φαντάζομαι στην ίδια κατηγορία εντάσσει και τον Φάμελλο.

Μου κάνει εντύπωση, λοιπόν, η απορία. Η στάση τους είναι πιθανότερο να καθορίζεται από την προσμονή καλύτερων ημερών για τους ίδιους και τις προσωπικές φιλοδοξίες τους, παρά από οποιαδήποτε πολιτική τους πρόταση. Αλλωστε, αυτό είναι το χαρακτηριστικό της εσωτερικής συζήτησης(;) στο κόμμα τους από πολύ καιρό τώρα και ακόμη περισσότερο μετά την ταπεινωτική συντριβή, ύστερα από έξι συνεχείς εκλογικές ήττες, του Τσίπρα στις εκλογές του 2023 και την αναγκαστική αποχώρησή του – προσβλέποντας κι αυτός σε καλύτερες μέρες στην Κεντροαριστερά.

Από το ’15 και δώθε δεν υπήρξε πολιτική διαφωνία στο πλαίσιο αυτού του κομματικού οργανισμού. Ολοι συμφωνούσαν σε όλα. Προσπαθήστε, για παράδειγμα, να βρείτε την παραμικρή πολιτική διαφοροποίηση των κολοβών «53», της «Ομπρέλας», των «6+6» και όποιων άλλων αντιπολιτευόμενων (sic). Δεν θα βρείτε καμιά. Τέτοια ομοφωνία εμφανίστηκε ιστορικά σε δύο περιπτώσεις: στα σταλινικά κόμματα και σε αυτά που η ύπαρξή τους οφείλεται αποκλειστικά στην επιδίωξη εξουσίας – έστω, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, έστω εική και ως έτυχε. Στην περίπτωση που συζητούμε έχουμε και τα δύο. Τον σταλινισμό ως παροξυσμικό αρχηγισμό – ευτυχώς ως καρικατούρα. Τον δε, εξίσου ή και περισσότερο, παροξυσμικό κυβερνητισμό, ως φως φανάρι, να παίρνει, πολλές φορές, γελοία χαρακτηριστικά.

Η περίοδος μετά τη συντριβή περιέχει απλά και μόνο προσωπικές και «τασικές» συγκρούσεις, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, συνεχώς και αδιαλείπτως, κάτι σαν γιορτή των τρολ σε παρα-διονυσιακό όργιο. Ας θυμηθούμε.

Παραιτείται ο Τσίπρας. Ολοι θεωρούν δεδομένη την επικράτηση της Αχτσιόγλου. Ο Τσίπρας φανερά, για όποιον έχει στοιχειωδώς το μυαλό μέσα στο κεφάλι του και μάτια, υποστηρίζει έναν απίθανο τύπο –πραγματικά απίθανο, όμως– από το πουθενά και το τίποτε. Ο απίθανος υπερισχύει πλήρως της Αχτσιόγλου, βασιζόμενος στη, χυδαία, πολλές φορές, στήριξη από Πολάκη, Παππά και σχεδόν όλους τους σημερινούς «87». Ο Τσίπρας μούγκα.

Σε όλα αυτά, ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολιτική είναι του βυζαντινού είδους: Μιχαήλ Ψελλός εναντίον Ιουστινιανού Β' του Ρινότμητου – συγχωρήστε μου τη χρονική ασυμβατότητα, αλλά μου αρέσουν τα ονόματα. Πολιτική με οποιαδήποτε αξία για την κοινωνική πλειοψηφία, όχι αριστερή, ό,τι να ’ναι ας ήταν, δεν υπάρχει ούτε υπολειμματικά.

Η σημερινή Νέα Αριστερά, όχι μόνο δεν θέτει ζητήματα γραμμής και ατζέντας, πόσο μάλλον στρατηγικής, αλλά επιμένει πεισματικά πρώτα να βγει η αρχηγός (sic) και μετά να γίνει συνέδριο. Στην πραγματικότητα, τοποθετείται ορθολογικά. Επί της ουσίας, ποτέ δεν διαφοροποιήθηκε στοιχειωδώς από τον «Αλέξη». Ο Τσίπρας, από την άλλη, κάνει ό,τι κάνει, επαναλαμβάνοντας ό,τι επιχείρησε να κάνει, τα παλιά χρόνια, ο Αλαβάνος με τον ίδιο. Να έχει υπό την υψηλή εποπτεία του έναν ημι-αχυράνθρωπο. Και την πάτησε με τον ίδιο τρόπο. Πολιτικά και πάλι δεν έχουμε κάτι, ελαφρώς έστω, καινούργιο.

Για να μη μιλήσουμε για τη στενή φράξια του Τσίπρα, η οποία, αφού στήριξε με νύχια και με δόντια, με πράξεις και παραλείψεις, τον Κασσελάκη, σήμερα είναι, λέει, εσωκομματική αντιπολίτευση. Με ποια πολιτική πρόταση διαφορετική από του Κασσελάκη; Ο Θεός να μας φωτίσει, για να καταλάβουμε.

Και να που πετιέται πλέον και ακόμη ένα ρεύμα ιδεών, των ιδεών του Πολάκη, της Σκέψης του. Αλήθεια, αν έπρεπε να ψάξουμε στη Ν.Δ. το αντίστοιχό του, μπορείτε να σκεφτείτε κάτι καλύτερο από τον Γεωργιάδη;

Καταλήγω. Από την κωλοτούμπα κι έπειτα το κόμμα του Τσίπρα δεν παρήγε πολιτική, εφάρμοζε σε όλα τα ουσιώδη το πρόγραμμα Μέρκελ - Σόιμπλε. Καμιά πολιτική συζήτηση, επομένως, δεν είχε σημασία. Η πολιτική ως δημιουργία εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Ολοι συμφωνούσαν σε όλα, όπως προείπα.

Δεν θα μπορούσε, συνεπώς, να ανακαλύψουν και πάλι την πολιτική στον τελευταίο χρόνο. Γι’ αυτό και είναι αδύνατο να αναλύσουμε την κατάσταση με αληθινά πολιτικούς όρους. Η διαμάχη Γεροβασίλη, Φλαμπουράρη vs Τζάκρη, Ραλλίας ανήκει περισσότερο στη δικαιοδοσία της «Espresso» και του «OK»! παρά της «Εφ.Συν.» ή της «Καθημερινής» – ρωτήστε και τον Καρανίκα ή τη Μενεγάκη.

Με όλα αυτά έχει ντραπεί και η ντροπή, για να χρησιμοποιήσω μια κλισέ έκφραση.

Ευτυχώς όλο αυτό, αφού ταλαιπώρησε την Αριστερά και την κοινωνία επί εννιά συναπτά χρόνια, τελειώνει. Αυτά που συμβαίνουν είναι για καλό. Η παράταση της παρουσίας του κόμματος αυτού και των πρόσφατων καταβολάδων του, με την όποια επιρροή ασκούσαν, ήταν η καλύτερη εξασφάλιση για τη μακροημέρευση του μητσοτακικού νεοφιλελευθερισμού με μπόλικη δόση Ακροδεξιάς. Τώρα, ίσως, ανοίγει ένας νέος δρόμος. Ο Ελιοτ έγραψε για τον κόσμο που θα τελειώσει όχι με έναν κρότο, αλλά με έναν λυγμό.

Ο «ΣΥΡΙΖΑ» τελειώνει μέσα σε ένα παρατεταμένο χαχανητό.