«...ένα έργο με την ορμή της κατολίσθησης»: Ο Χρήστος Μασσαλάς γράφει για τις «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου (https://flix.gr, 20.12.2017)

 ..............................................................

«...ένα έργο με την ορμή της κατολίσθησης»: Ο Χρήστος Μασσαλάς γράφει για τις «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου

                                                          https://flix.gr, 20.12.2017

Οι ταινίες του Κούνδουρου είναι φτιαγμένες με κοφτερό πείσμα.

Η γεύση τους είναι άλλοτε πικρή, άλλοτε αλμυρή – ποτέ γλυκιά.

Το βλέμμα του καρφώνει, χωρίς να υποκύπτει στη θέα της ομορφιάς. Ενώ μοιάζει να την προσκαλεί συνέχεια.

Την προσκαλεί, την υπονομεύει και την ξεγυμνώνει. Δεν αφήνει περιθώριο πλάνης.

«Οι Μικρές Αφροδίτες» ήταν μια τρέλα, ένα ατόπημα - κατά τον ίδιο.

Βγήκε για λίγο από το όχημα του πολιτικοποιημένου λόγου και κατέβηκε στην πεδιάδα των αισθήσεων.

Οι «Μικρές Αφροδίτες» είναι το καλύτερο δυνατό παραστράτημα.

Είναι μια αυθεντική ταινία. Άλλοτε αλμυρή και άλλοτε τραχειά. Είναι ένα ειδύλλιο που βρίσκει την ιδανικότητά του στην ακατέργαστη φύση.

Εμπνευσμένη από το έργο του Λόγγου «Δάφνις και Χλόη» η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού και ενός κοριτσίου, 10-12 χρονών, που ανακαλύπτουν τώρα, για πρώτη φορά, την αγριότητα της επιθυμίας που εξημερώνεται μόνο μέσα από τη σταδιακή υποταγή στην εξουσία του Άλλου.

Τα παιδιά προσπαθούν να μάθουν τα βήματα της πάλης και τους ρόλους τους παρατηρώντας τους μέγαλους. Τα αγόρια παλεύουν με τα κριάρια, τα κορίτσια στήνουν παγίδες για τα πουλιά.

Εκείνη του δίνει νερό για να ξεδιψάσει και εκείνος ανάβει μια φωτιά για να την πείσει: «Θέλεις να περπατήσω πάνω στη φωτιά ώσπου να μου πεις να βγω;»

Ο πόνος δεν (τον) σταματάει, μόνο ο πόνος έχει νόημα.

Εκείνη του ζητάει υπομονή. Εκείνος ζει στην απολυτότητα της στιγμής.

Οι ερωτευμένοι είναι μικροί βάρβαροι. Τα συναισθήματα δεν είναι αφηρημένα. Είναι ουλές πάνω στο δέρμα.

Ο Κούνδουρος παίρνει την ομορφιά και την τσαλακώνει με σφιγμένα δόντια.

Ο έρωτας είναι η τέχνη του αμόκ. Βλέπεις κάτι όμορφο και θέλεις να το χαλάσεις. Να το ανασυνθέσεις σε μια νέα μορφή που θα την έχεις ορίσει εσύ, που θα σε περιέχει.

Είναι η μοναδική ευκαρία για μετάλλαξη. Όποιο και αν είναι το κόστος.

«Δωσ’μου ένα άστρο ουρανέ, και πάρε τη ζωή μου»: με αυτό το τραγούδι ξεκινάει και τελειώνει η ταινία.

Και όλα μπορεί να τελειώσουν, αλλά η ζωή δεν θα έχει φύγει αξόδευτη.

«Οι Μικρές Αφροδίτες» είναι ένα έργο με την ορμή μιας κατολίσθησης.

Είναι μια ξεχωριστή ταινία και ανένταχτη.

Την είχα πρωτοδεί τυχαία στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρός. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Και την ξαναείδα τώρα, πολλά χρόνια μετά.

Και ακόμη, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.

Χρήστος Μασσαλάς

Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου (1963, 88´)

 

- Στα ελληνιστικά χρόνια, γύρω στο 200 π.Χ., μια ομάδα βοσκών κατεβαίνει από το βουνό στα πεδινά, αναζητώντας καινούριες βοσκές για το κοπάδι της. Οι βοσκοί χάνουν τον προσανατολισμό τους και βρίσκουν καταφύγιο σε ένα ψαροχώρι, κοντά σε μια ομάδα γυναικών, των οποίων οι ψαράδες σύντροφοι λείπουν. Δυο μικρά παιδιά, ο δεκάχρονος Σκύμνος και η δωδεκάχρονη Χλόη μυούνται στα μυστικά του έρωτα παρακολουθώντας το ερωτικό σμίξιμο ενός βοσκού με μια γυναίκα. Ανάμεσά τους ξεκινάει ένα παιχνίδι πρωτόλειων ερωτικών εντάσεων. Οταν ένας βοσκός απαγάγει και προσπαθεί να βιάσει τη Χλόη, ο Σκύμνος συντετριμμένος θα δώσει τη δική του τραγική λύση στην ιστορία.

Παραγωγή: ΜΙΝΩΣ ΦΙΛΜ, ΑΝΖΕΡΒΟΣ | Σενάριο: Κώστας Σφήκας, Βασίλης Βασιλικός (βασισμένο στα έργα «Δάφνις και Χλόη» του Λόγγου και «Ειδύλλια» του Θεόκριτου | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Giovanni Varriano | Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος | Παίζουν οι: Τάκης Εμμανουήλ, Ελένη Προκοπίου, Βαγγέλης Ιωαννίδης, Κλεοπάτρα Ρώτα κ.α. | Βραβεία - Διακρίσεις: Αργυρή Αρκτος και Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Fipresci στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 1963, Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Κριτικών Σκηνοθεσίας, Κριτικών Σεναρίου και Τιμητική Διάκριση Ερμηνείας (Βαγγέλης Ιωαννίδης) στην 4η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου – Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1963.