..............................................................
Καλή χρονιά, για ξένα και δικά
Αραγε θα πάνε στο σχολείο τα
πιτσιρίκια απέναντι, που περνάνε τη μισή μέρα ανεβασμένα στο παράθυρο
του ισογείου, κι όποτε βγαίνω από το σπίτι φοβάμαι πως θα πέσουν;
Πέρασαν μήνες που έχουν έρθει από κάποια βασανισμένη επαρχία του κόσμου,
κατά τα φαινόμενα, έμαθαν να ισορροπούν στο περβάζι και να διασκεδάζουν
χαζεύοντας τους περαστικούς.
Θα ανοίξουν οι ορίζοντές τους στο τσιμεντένιο προαύλιο του γωνιακού
Δημοτικού και μπορεί, καθώς είναι προπονημένα στην ακινησία, να
διαπρέψουν στο σχολείο. Να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν, να μάθουν
να ζουν στον τόπο μας.
Ποιος ξέρει; Λέμε λέμε διάφορα περί σχολείου, αλλά δεν έχουμε ιδέα τι
κάνει μια δασκάλα μόνη στην τάξη μπροστά στα είκοσι παιδάκια που
αντικρίζει πρώτη φορά κάθε 11η Σεπτεμβρίου. Πώς τα βγάζει πέρα με τα
άτακτα, με τα ξένα, με αυτά που οι μανάδες τους δεν ξέρουν ελληνικά, με
τα πονηρά, με τα αεικίνητα, με αυτά που τα ίδια δεν ξέρουν ελληνικά και
δυσκολεύονται.
Τις αληθινές λύσεις δεν τις έχουμε δει να εφαρμόζονται, δεν τις
φανταζόμαστε καν. Κι όταν διαβάζω τα όσα περισπούδαστα γράφονται για το
σχολειό και τα Πανεπιστήμια, συχνά έχω την εντύπωση ότι οι αρθρογράφοι
αναφέρονται σε κάποια άλλη χώρα, ή σε κάποια άλλη εποχή, του παρελθόντος
ή του μέλλοντος, δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Είναι το σχολείο πράγματι πολύ φτωχό, μάλλον τσιγκούνικο, για τα
παιδιά τα δικά μας που πάνε χορτάτα από εικόνες, χρώματα, παιχνίδια,
ιστορίες, αν υποθέσουμε δηλαδή πως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά για όσα
δεν είναι πολύ χορτάτα γενικώς, μπορεί να γίνει σανίδα σωτηρίας από τη
μιζέρια που τους εξασφαλίζει η οικογένειά τους.
Μπορεί η πόρτα του να γίνει πύλη ελευθερίας, να ανοίξει στο ξεκίνημα
του ταξιδιού της αληθινής ζωής, αυτής που σου προσφέρει κάποια παραπάνω
δυνατότητα από τις καθορισμένες. Παρακολουθώ ήδη μερικά που είχαν έρθει
σιωπηλά, χαμένα, φοβισμένα, δεν ήξεραν λέξη, έκλαιγαν και κρύβονταν, και
τώρα μιλάνε άνετα, έχουν φίλους, ξεχωρίζουν κιόλας οι προσωπικότητές
τους.
Κάποτε, όταν ηρεμήσει το περιφερόμενο μίσος γύρω μας που αρνείται να
αντιληφθεί τι συμβαίνει, θα μιλήσουμε περισσότερο για τους δασκάλους και
τη δουλειά τους, θα βρούμε τρόπο να τους ευχαριστήσουμε, να
αναγνωρίσουμε τη σιωπηλή τους προσφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου