..............................................................
Ζημιές που είναι να γίνουν…
Ξεκίνησε μια μέρα με δύο ζημιές στην κουζίνα:
- 1) Κλότσησα λεκανάκι με νερό της σκυλίτσας, της Μάντης, και σφουγγάριζα πρωί πρωί.
- 2) Εσπασα ποτήρι, που επιπλέον, ήταν της γειτόνισσας από το διπλανό. Ούτω αναπήδησε η Θεωρία των ζημιών. Στηρίζεται κατ’ αρχάς σε δύο πυλώνες ή συζεύξεις: απρόβλεπτο – προβλέψιμο, πιθανό – βέβαιο. Ανάμεσα στο απρόβλεπτο και το πιθανό η ζημιά μπορεί και να μη γίνει. Ομως ανάμεσα στο προβλέψιμο και το βέβαιο θα γίνει οπωσδήποτε.
Τι συνέβη εν προκειμένω:
- 1) Το λεκανάκι με το νερό της Μάντης ήταν (συνήθως δεν είναι) μπροστά στο ντουλάπι με τα ποτήρια, όπου ήδη τοποθετούσα, προσεκτικά, ποτήρια που έβγαζα από το πλυντήριο πιάτων. Παρότι το έβλεπα και πρόσεχα μην το κλοτσήσω, δεν σκέφτηκα το απλό: να το παραμερίσω. Ετσι το τούμπαρα. Δεν είχα σκεφτεί ακόμα τη Θεωρία των ζημιών.
- 2) Το ξένο ποτήρι, που είχε μέσα και δύο (ξένα) κουταλάκια γλυκού, είναι συναφές με τα εξοχικά και με τα «προς επιστροφή» των γειτόνων. Τα «προς επιστροφή», ένθεν κακείθεν, αφήνονται πάντα σε διακριτό, ορατό σημείο, ώστε να φαίνονται, να μην ξεχαστούν, αλλά σπάνια επιστρέφουν στη θέση τους την ίδια ή την επόμενη μέρα· στα εξοχικά ένα κάτι μπορεί να μείνει στο πιο ορατό σημείο της κουζίνας, τόσο που να το συνηθίσεις ή, κάποια στιγμή, να εξαφανιστεί και να μην το ξαναδεί κανείς ποτέ.
Στην περίπτωσή μας, το ποτηράκι με τα κουταλάκια της έκλεινε
τρίτη μέρα στον πάγκο (μελαμίνης) της κουζίνας, ακριβώς πάνω από το
συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα. Εβγαλα από το πλυντήριο τη θήκη με τα
μαχαιροπίρουνα, την τοποθέτησα, για ευκολία, πάνω από το αντίστοιχο
συρτάρι (αλλά πλάι στο ποτηράκι της γειτόνισσας…) και… εγένετο το
βέβαιον· μάλιστα, το ποτήρι έσπασε πάνω στον πάγκο· έγειρε, έπεσε κι
έσπασε από μηδέν ύψος!
Αμφότερες οι ζημιές θα είχαν σίγουρα αποφευχθεί, αν δεν λειτουργούσε
–σαν μοντέλο στην προκειμένη περίπτωση– η Θεωρία των ζημιών που σαφώς
αντιστρατεύεται αυτό που λέμε «κοινή λογική». Αντίθετη απόδειξη: το
ποτηράκι με τα καλαμάκια αναψυκτικών (αυτά που είναι υπό –αμφιλεγόμενη–
οικολογική απόσυρση σαν σταγόνα στον ωκεανό της ρύπανσης), αποβραδίς
αφημένο στον πάγκο της κουζίνας, διεσώθη, διότι προνόησα το στοιχειώδες:
το ξανάβαλα στο ντουλάπι του. Πρόσθετη παρατήρηση: δεν πέρασα την
υπόλοιπη μέρα μου περιμένοντας το «κακό να τριτώσει», γιατί, τρεις μέρες
πριν, που πάλι είχα «ατυχήσει» δις, το κακό δεν τρίτωσε.
Συμπέρασμα: Οι ζημιές είναι εκδηλώσεις αυθύπαρκτες και ουδεμία σχέση
έχουν με προλήψεις και δεισιδαιμονίες Τυχόν αναγωγές: πόσο δηλαδή η
Θεωρία των ζημιών μπορεί να ισχύσει σε κάθε τομέα ανθρώπινης
δραστηριότητας, ατομικής είτε συλλογικής, στην οικογένεια, στην
κοινωνία, στην πολιτική, στις… Τέχνες και στα Γράμματα, αυτό επαφίεται
στην κρίση καθενός. Υποθέσεις εργασίας: Πρώτη: Πώς και πόσο υπολογίστηκε
η Θεωρία των ζημιών επί των μνημονίων: ενδεχόμενα απρόβλεπτα ή
προβλέψιμα, πιθανά ή βέβαια. Δεύτερη· τραγική: Η Θεωρία των ζημιών κατά
τη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου. Πού ήταν στις 22 Ιουλίου το
λεκανάκι της σκυλίτσας και το ποτήρι της γειτόνισσας. Και πού είναι
σήμερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου