Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Σταύρος Τσακυράκης: Συλλογική συνενοχή


 

Δεν υπήρξε ομαδικός βιασμός της μαθήτριας στο σχολείο της Αμαρύνθου, απεφάνθη η Δικαιοσύνη και αθώωσε τους τέσσερις μαθητές που φέρονταν ως δράστες και τις δύο μαθήτριες που κατηγορούνταν για συνέργεια.
Κατά το δικαστήριο, υπήρξε ομαδικό σεξ στις τουαλέτες του σχολείου αλλά έγινε με τη συναίνεση της μηνύτριας, η οποία προφανώς ψευδώς το κατήγγειλε ως βιασμό.
Κατά κανόνα, είναι άδικο να επιδεικνύεται δυσπιστία σε μια αθωωτική απόφαση ποινικού δικαστηρίου. Εκείνο που πρέπει να αποδειχτεί είναι η ενοχή βάσει στοιχείων και όχι η αθωότητα. Αλίμονο σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει με δυσπιστία την αθώωση και εμμένει στις εντυπώσεις και τις προκαταλήψεις της. Σε περιπτώσεις, όμως, βιασμού (αλλά και σεξουαλικής παρενόχλησης) η δυσπιστία έναντι της αθώωσης λόγω συναίνεσης της γυναίκας είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Και τούτο διότι η υποτιθέμενη συναίνεση χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για την διαιώνιση της πιο βάρβαρης προσβολής ενάντια στη σωματική ακεραιότητα των γυναικών. Με το κλασικό πρόσχημα ότι η γυναίκα τα 'θελε, προκάλεσε, πήγαινε γυρεύοντας, είπε όχι αλλά κατά βάθος εννοούσε ναι, εκατομμύρια βιασμοί βαφτίστηκαν συναινετικές συνευρέσεις.
Χιλιάδες μελέτες έχουν δείξει ότι πολλές γυναίκες προτιμούν να μην καταγγείλουν τη βία που έχουν υποστεί, παρά να πληρώσουν το τίμημα του διασυρμού της προσωπικότητάς τους σε μια ανδροκρατική κοινωνία, που επιδιώκει να τις μετατρέψει από θύματα σε θύτες. «Δεν αντιστάθηκες, δεν φώναξες;», «πώς σου έβγαλε το παντελόνι αν δεν το ήθελες;», «λίγο να έσφιγγες τα πόδια δεν θα μπορούσε να σε βιάσει», τέτοια λόγια ακούγονται σε υποθέσεις βιασμού επιχειρώντας να πείσουν ότι τίποτε δεν συνέβη χωρίς τη θέληση του θύματος. Πρόκειται για τακτικές που δεν θα πετύχαιναν αν δεν ήταν ισχυρό το ανδροκρατικό στερεότυπο της δαιμονικής φύσης της γυναίκας με την ακόρεστη σεξουαλικότητα, που παρασέρνει τα αθώα αρσενικά να δοκιμάσουν το μήλο και μετά τα εκδικείται διαβάλλοντας και συκοφαντώντας τα.
Δεν έχω άμεση γνώση της συγκεκριμένης υπόθεσης ούτε έχω τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους οι δικαστές που αθώωσαν τους μαθητές της Αμαρύνθου. Δυσκολεύομαι, όμως, να πιστέψω ότι ένα νέο κορίτσι με άριστη συμπεριφορά στο σχολείο και στη κοινωνία, αποφάσισε μια μέρα να διασκεδάσει με τέσσερις συμμαθητές της στην τουαλέτα του σχολείου, κάλεσε και δύο συμμαθήτριές της να κοιτάζουν (ή να βιντεοσκοπούν) και, μετά το γλέντι, είτε επειδή μετάνιωσε είτε επειδή φοβήθηκε τι θα πουν γι' αυτήν η μητέρα της ή οι άλλοι, είχε τη φαεινή ιδέα να επινοήσει την καταγγελία για βιασμό. Οτι ήταν τόσο αφελής, που νόμισε ότι ήταν προτιμότερο να κάνει βούκινο την όλη ιστορία παρά να υποστεί τα κουτσομπολιά που θα κυκλοφορούσαν μεταξύ των μαθητών σε βάρος της. Οτι αυτή, μια μικρή αλλοδαπή, νόμισε ότι θα βγάλει τρελούς τους τόσους εμπλεκόμενους σε αυτή την ιστορία και πως θα γίνει πιστευτή η δική της εκδοχή για βιασμό, αντί της γενναιόδωρης ηδονής που ομαδικά τής πρόσφεραν.
Στις ΗΠΑ, μολονότι γενικά ισχύει η απαίτηση της απόδειξης της ενοχής πέραν πάσης εύλογης αμφιβολίας, σε εγκλήματα βίας κατά γυναικών, λόγω της ιδιομορφίας αυτών των αδικημάτων και της μακράς παράδοσης αδικιών, υιοθετούνται λιγότερο αυστηρά κριτήρια. Επειδή πρέπει να υπάρχει πολύ ισχυρό (και άρα εμφανές) κίνητρο για να ωθήσει μια γυναίκα σε ψευδή καταγγελία για βιασμό, γι' αυτό κατά κανόνα ο λόγος της μετρά περισσότερο από τον λόγο του άνδρα. Να γιατί στη συγκεκριμένη υπόθεση, αν το δικαστήριο δεν δώσει μια πειστική εξήγηση για τα κίνητρα της ψευδούς καταγγελίας, εγώ πιστεύω το κορίτσι.
Ολες οι υποθέσεις ομαδικού βιασμού κρύβουν μια συλλογική συνενοχή, που ξεπερνά τους δράστες και τους συγγενείς τους και αγγίζει όλη την κοινωνία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η μικρή κοινωνία της Αμαρύνθου γνωρίζει τι πραγματικά συνέβη. Κάνει λάθος αν νομίζει ότι η συγκάλυψη και εξεύρεση θύματος στο πρόσωπο της μαθήτριας είναι προτιμότερη από την κάθαρση. Ιδιαίτερα τα νέα κορίτσια, οι συμμαθήτριές της, ας δουν το έργο «Η κατηγορούμενη» με την Τζόντι Φόστερ, ας αναλογιστούν ότι ο βιασμός είναι ο παροξυσμός του μισογυνισμού, ότι δεν υπάρχει στην ιστορία της ανθρωπότητας διαρκέστερη και διαστροφικότερη εκμετάλλευση ομάδας ανθρώπων από αυτήν που έχουν υποστεί οι γυναίκες και για το καλό όλων μας ας βγουν μπροστά και ας αποκαλύψουν την αλήθεια.


                            από την "Ελευθεροτυπία", 31/3/2010.

Δεν υπάρχουν σχόλια: