"Ιστορία ενός αιχμαλώτου" του Στρατή Δούκα (1895 - 1983) Η θεατρική της μεταφορά στον Χώρο Τέχνης "Ιδιόμελο" στο Μαρούσι. Τα Σαββατοκύριακα από 24.9 μέχρι και 16.10. 2022...

 ..............................................................

"Ιστορία ενός αιχμαλώτου" του Στρατή Δούκα (1895 - 1983)

Η θεατρική της μεταφορά στον Χώρο Τέχνης "Ιδιόμελο" στο Μαρούσι. Τα Σαββατοκύριακα από 24.9 μέχρι και 16.10. 2022... 

«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ»*

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Η ιστορία τούτη είναι απόχτημα μιας βραδιάς που πέρασα σ’ ένα χωριό Αιχμαλώτων. Ήταν μιαν απλή και γλυκιά μονωδία που κυριαρχούσε, γιατί όλα σιωπούσαν… Και γι’ αυτό δε θα ταίριαζε ούτε σήμερα να τη συνοδέψω με προλόγους. Αν όμως τέλος αποφάσισα να προτάξω δυο λόγια είναι να διασαφηνίσω το σκοπό οπού προσφέρω δημόσια και με τ΄ όνομά μου το ωραίο αυτό λαϊκό λουλούδι του Λόγου. Είναι να πω σ’ εκείνους που μπορούν και  σε κείνους που πρέπει να ενδιαφερθούνε, πως είναι αστοργία σε ό,τι ύστερ’ από μας θαν έρτει, αστοργία στο νόημα της ζωής, που είναι οι χαρές και οι πόνοι μας, ν’ αφήνουμε να χάνουνται μέσα στην καταβόθρα της λήθης τα ωραία αυτά μαργαριτάρια που ΄ναι ατόφια τα δάκρυα της φυλής μας…

Μονάχα οι ηλίθιοι και οι νεκροί έχουν δικαίωμα να λησμονούν^. Μα όσοι έχουν την πνοή της ζωής μέσα τους οφείλουν να θυμούνται για να στοχάζουνται και να συχωρούν. Η μνήμη είναι εκείνη που δίνει θροφή στο πνεύμα και στην καρδιά. Η μνήμη ειν’ ένα ωραίο καθήκον μέσα στη ζωή...

...Στο τέλος της πρώτης περιοδείας μου (Σεπτέμβρης – Δεκέμβρης 1928), είχα πέσει σε κάτι προσφυγοχώρια της περιφέρειας Αικατερίνης. Στις σημειώσεις μου γράφω:  «…Βρέχει, βρέχει, βρέχει^.  λίγο ακόμα και θα ‘μαι στην πολιτεία^. πρέπει να τελειώσω καλά. Είμαι προς το τέλος αλλά και σ’ ένα σπουδαίο μέρος της αποστολής μου^. πρόκειται να μιλήσω για πολύ πονεμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους. Ο Θεός ας είναι μαζί μου κι ας με βοηθάει». Σταματώ εδώ τις σημειώσεις μου και κατεβαίνω στο καφενείο του προσφυγοχωριού Στουπί (Σπί), για να δω τους ανθρώπους του και ν’ ακούσω τους πόνους τους. Το καφενείο γεμάτο. Ακούω και σημειώνω μεσ’ στους καπνούς: «Μακροπρόθεσμα δάνεια. Εκχερσώσεις. Ο Εποικισμός ζητά εκκαθαρίσεις λογαριασμών, αποδόσεις. Εντάλματα εποικισμού, εντάλματα Εισπράκτορος, φόροι. Εσύ κλαις και κείνοι γελούν … πολλά τα βάσανά μας». Χτυπά το μάνταλο της πόρτας και μπαίνει κάποιος. Μέτριος το ανάστημα, ευρύστερνος, ξανθός, γαλανομάτης. Έχω κάνει σκίτσο του. Κι όλοι τότε με μια φωνή: «Να ένας που έκαμε τον Τούρκο για να γλιτώσει». Τον Τούρκο για να γλιτώσει; Στυλώνω τ’ αυτιά μου σαν άλογο στρατιωτικό π’ ακούει σάλπιγγα. Ετοιμάζομαι ν’ ακούσω τ’ ανάκουστο^. μ’ αυτός, ντροπαλός ανατολίτης, κοκκινίζει, κάθεται σε μια γωνιά και δεν μιλεί. Σε λίγο με το ούζο, με την κουβέντα, ζεστάθηκε. Κι άρχισε την ιστορία του..."

*Σημείωση: Από τους προλόγους και το επίμετρο των

 εκδόσεων του βιβλίου στα 1929 και 1977