"Δημιουργώντας ριζοσπαστισμούς" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών" / ΑΠΟΨΕΙΣ, 19.12.25)

 ...............................................................

       Δημιουργώντας ριζοσπαστισμούς

έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών" / ΑΠΟΨΕΙΣ, 19.12.25) 

Ο Αντόρνο, που έζησε την πιο κακή -μέχρι στιγμής;- ακροδεξιά στην Ιστορία, ισχυριζόταν αργότερα ότι αυτή η πολιτική τερατογένεση αντιστοιχεί σε «έσχατους καιρούς». Βέβαια για τη Σχολή της Φρανκφούρτης ευρύτερα τα τέρατα ήταν γέννημα της ίδιας πάντοτε καπιταλιστικής μήτρας.

«Οποιος δεν θέλει να μιλήσει για καπιταλισμό, [ας το βουλώσει] και για τον φασισμό» συμπλήρωνε ο Χορκχάιμερ. Η διατύπωση αυτή δεν ήταν εική και ως έτυχε. Απευθυνόταν στους οπαδούς της φιλελεύθερης, της αστικής δηλαδή δημοκρατίας, οι οποίοι χωρίς καμιά αμφιβολία επέλεγαν μέσα στις συνθήκες του άγριου μεσοπολέμου την Ακρα Δεξιά από την «Ακρα» Αριστερά. Αλλωστε η πρώτη ιστορικά κοινοβουλευτική εμφάνιση φασιστών στην Ιταλία έγινε με κοινό ψηφοδέλτιο του Φιλελεύθερου και του Φασιστικού Κόμματος.

Οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο αυτή την τρομερή εμπειρία μεταβόλιζαν γράφοντας στον μεταπόλεμο. Οταν πια ήταν φανερό πως το Ολοκαύτωμα αποτέλεσε την τελική πράξη μιας πορείας που ξεκίνησε με την κοινή αστική επιδίωξη για εξόντωση της επανάστασης στην Ευρώπη. Την κοινή επιδίωξη για τη με κάθε τρόπο και πάνω σε όσα πτώματα χρειαστεί διάσωση του καπιταλισμού.

Πώς μου ήρθε όμως και τα λέω αυτά; Γιατί κατά τη γνώμη μου βρισκόμαστε σε μια παρόμοια καμπή. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά η τάξη των καπιταλιστών, όποτε βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές, είναι αδίστακτη.

Για πολύ κόσμο σήμερα μοιάζει ξανά να ζούμε σε «έσχατους καιρούς». Αυτό που ονομάζεται πολυκρίση και περιλαμβάνει τις, ήδη παρούσες εδώ και δεκαετίες, οικονομικές καταστροφές, την κλιματική κατάρρευση, τις υγειονομικές βόμβες και την όλο και πιο αληθοφανή προοπτική ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος εμπεριέχει ένα καταστροφικό δυναμικό κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό του μεσοπολέμου - απείρως μεγαλύτερο. Και αν τα πράγματα συνεχίσουν ανενόχλητα την πορεία τους, μάλλον η βαρβαρότητα θα είναι ήπια λέξη για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει.

Η κυρίαρχη ψοφοδεής στάση μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις αποτελεί συμβολή στην εκτύλιξή τους.

Η Κεντροαριστερά, η οποία εδώ και δεκαετίες βρίσκεται πολύ δεξιότερα της ιστορικής Κεντροδεξιάς, ψάχνεται και αναρωτιέται (sic). Παραθέτω σχετικά αλιεύματα από τον ελληνικό Τύπο.

«Ηλπιζα πως οι θεσμοί στις ΗΠΑ θα στέκονταν εμπόδιο στον Τραμπ. Δεν το πιστεύω πια». Μιλάει για τους φιλελεύθερους θεσμούς της ηγέτιδας «Δημοκρατίας» του (φιλ)ελεύθερου κόσμου, που είναι κατάλληλοι, με τις πρέπουσες μετατοπίσεις, να κατασπαράζουν μαύρους και επαναστάτες, αλλά μπροστά στους φασίστες δυσκολεύονται. Μήπως να αναρωτηθούμε για τις εκλεκτικές τους συγγένειες; «Υπάρχει, άραγε, άλλη προοπτική για τη χώρα και τη δημοκρατία από την ενίσχυση του ευρωπαϊσμού;» Το (ρητορικό;) ερώτημα διατυπώνεται τη στιγμή που ο ιστορικός «αντιευρωπαϊσμός» μέσα σε μια αληθινή τρέλα μιλιταρισμού, πολεμικών προετοιμασιών και ηρωικού εγκωμίου των φέρετρων δικαιώνεται μέχρι κεραίας.

«Η μόνη έλλογη στάση είναι η μαχητική (sic) υπεράσπιση του μέτρου (!), η επιμονή σε μια φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική και εκσυγχρονιστική (!) κατεύθυνση για τη δημοκρατική-μεταρρυθμιστική αριστερά ενάντια σε δεξιούς και αριστερούς (;) αντισυστημισμούς». Πρόκειται για την ιδέα, φαντάζομαι, πως ο Μακρόν και ο Μερτς, ως μη λαϊκιστές και μη αντισυστημικοί», είναι περισσότερο μέλη της οικογένειας από ό,τι η «παλαβή αριστερά». Πράγμα που οδηγεί, νομίζω, στην απολογιστική τοποθέτηση ότι η «δημοκρατική-μεταρρυθμιστική αριστερά» έχει περισσότερα κοινά με τον Μπλερ και τον Σημίτη παρά με τον παλιό κακό ΣΥΡΙΖΑ προ του 2015, αυτόν του λαϊκισμού και του αντισυστημισμού, αυτόν της ριζοσπαστικής έλλειψης σοβαρότητας.

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι «μετρημένοι» σχολιαστές κινούνται σαν μεθυσμένα κοτόπουλα. Μια εποχή όπου η παγκόσμια Δεξιά ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία, αλλά η σοσιαλδημοκρατία (;) και η συνετή «μη λαϊκιστική», «μη αντισυστημική» (συστημική δηλαδή;) Αριστερά προσεύχεται -τι άλλο;- για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον δημοκρατικό καπιταλισμό.

Τη στιγμή που η παγκόσμια Δεξιά, αντιλαμβανόμενη απολύτως πως η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε κοσμοϊστορικές, ριζικές ανακατατάξεις, κατανοεί ότι μόνο ριζοσπαστικές απαντήσεις υπάρχουν -και τις υλοποιεί ήδη-, ο σοσιαλφιλελεύθερος μεταρρυθμισμός -χωρίς μεταρρυθμίσεις πάντα- βιώνει την «ευγενή του τύφλωση».

Υπάρχει εξήγηση. Εδώ και πολύ καιρό αυτό το πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα έχει εμμονή με τη «μεσαία τάξη», τη μορφωμένη και «δυναμική», τον κατεξοχήν, λέει, φορέα του εκσυγχρονισμού μας. Η εργατική τάξη, όταν κατονομάζεται, θεωρείται, έστω και άρρητα, καθυστερημένη και ανορθολογική - ρέπουσα προς τους «λαϊκιστές».

Να το ξαναπώ. Η παγκόσμια Δεξιά ριζοσπαστικοποιείται εκκινώντας μια διαδικασία εκφασισμού. Δεν το κάνει από έλλειψη διαύγειας (sic). Εκπροσωπεί με αυτόν τον τρόπο την τάξη της και σκληρά συμφέροντα - τα οποία είναι όλο και περισσότερο αντίθετα στο «γενικό συμφέρον», δηλαδή στα συμφέροντα των φτωχών. Κατανοεί, αντίθετα από τους «δημοκρατικούς μεταρρυθμιστές», ότι το θέμα δεν είναι οι «ανισότητες» γενικώς, αλλά η εκμετάλλευση - χωρίς την εκτόξευση της οποίας ο καπιταλισμός, δημοκρατικός ή όχι, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των κυρίαρχων τάξεων.

Η παγκόσμια Δεξιά ριζοσπαστικοποιείται. Ο μόνος ορθολογισμός για την Αριστερά είναι να διαμορφώσει τον δικό της ριζοσπαστισμό. Να οργανώσει τη δράση της εξίσου «επιθετικά» με τον εχθρό της. Γιατί δεν πρόκειται για αντίπαλο στο πλαίσιο του επιδιωκόμενου έλλογου (!) διαλόγου.

Για θανάσιμο εχθρό πρόκειται. Δεν το λέμε εμείς. Αυτοί το κραυγάζουν.

xristoslaskos.wordress.com