...............................................................
"Γυναικών εγκώμιον"
του ποιητή και στιχουργού Μιχάλη Γκανά (1944-2024)
Σεμνός, ευαίσθητος, στιβαρός, ολιγόλογος με υπόγειο χιούμορ. Έτσι τον θυμάμαι όταν του είχα κάνει συνέντευξη για την εφημερίδα Ελευθεροτυπία (30-04-2010). Αφορμή δεκαέξι μίνι πεζογραφήματά του με τίτλο «Γυναικών», αφού όλα είχαν να κάνουν με το απέραντο γαλάζιο του θηλυκού αρχιπελάγους (εκδόσεις Μελάνι).
Από τον δημοσιογράφο και φίλο στο fb Γιώργο Βιδάλη (facebook, 13.11.2024)
"Δεν προσπαθώ να εξερευνήσω τις γυναίκες. Ούτε καν να τις καταλάβω. Απλώς μου αρέσουν πολύ. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι μεγάλωσα ανάμεσα σε γυναίκες ; μητέρα, γιαγιάδες, αδελφή, θείες, εξαδέλφες. Οι άντρες του σπιτιού έλειπαν συνεχώς. Μου είναι πολύ οικεία η φυσική παρουσία τους, οι χειρονομίες, το άρωμα που αφήνουν πίσω τους, οι ομιλίες του, αλλά και ο απροσπέλαστος ψυχισμός τους, η σκληρότητα και η τρυφερότητα που πάνε χέρι-χέρι…
Μοιάζουν με κύματα. Με σαράντα κύματα η καθεμιά. Μπορεί τα 39 να σε χαΪδεύουν και το ένα να σε πνίξει. Και αντιστρόφως…. «Τα ματάκια σου μου λένε / να πεθάνω να με κλαίνε».
Οι γυναίκες ζουν σε άλλο χρόνο από τον δικό μας. Αλλοτε πάνε «μπροστά» και άλλοτε «πίσω». Γι’ αυτό ή τρέχουμε να τις προλάβουμε ή περιμένουμε να φθάσουν. Και στις δυο περιπτώσεις, που συχνά με κάνουν έξαλλο, είμαι εντέλει με το μέρος τους. Νομίζω ότι «κάτι ξέρουν». Κάτι που εμείς θα μάθουμε αργότερα.
Να το πω λίγο σχηματικά : ενώ εμείς όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, βλέπουμε το σημερινό μας είδωλο, εκείνες, αν είναι νέες, βλέπουν ταυτόχρονα τη μεσόκοπη κι αν είναι μεσόκοπες, τη γηραιά κυρία που θα γίνουν κάποτε. ‘Ισως γι’ αυτό περνάνε τόσες ώρες μπροστά στον καθρέφτη…
Ναι, τα μαλλιά των γυναικών μου αρέσουν πολύ, είτε τα βλέπω είτε τα αγγίζω είτε τα μυρίζω. Περισσότερο όμως μου αρέσουν όταν τα «παιδεύουν» με τα χέρια τους. Κάνουν απίθανα πράγματα.
Η αγάπη, εφόσον υπάρχει, είναι διαρκής. Ο έρωτας μπορεί να μην είναι στιγμιαίος, αλλά έχει μικρή διάρκεια. Συνήθως αποδίδουν στον έρωτα το πάθος, ενώ στην αγάπη αναγνωρίζουν τα καλά (και ηπιότερα) αισθήματα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο έρωτας είναι η παιδική ασθένεια της αγάπης. Η αγάπη πάντως δεν είναι λιγότερο παθιασμένη. Όταν ζεις μ’ έναν άνθρωπο 20. 30, 40 χρόνια μαζί, τι είναι αυτό; «Η διάρκεια είναι πάθος», λέω εγώ. Και το εννοώ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου