"ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ" Από το βιβλίο του Πάνου Σταθόγιαννη «ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΑ» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015)

.............................................................

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

Όχι, δεν ήταν ο έρωτας προς αυτό που είμαι που με συνέτριψε στα άπατα της έκστασης, να μην μπορώ ούτε μια απλωτή να κολυμπήσω πέρα από μένα. Αυτό που είμαι το έχω ήδη. Και με έχει. Το ελεώ και με ελεεί μέσα απ’ τη χρεία. Ενώ ο έρωτας θέλει το πέρα, το απέναντι, το άλλο. Εκείνο που, έτσι και το αγγίξεις με τα δάχτυλα, είτε σαρκώνεται είτε διαλύεται και φεύγει σαν νερό.

Αίφνης, ως δωρεά και ως κατάρα των θεών, είδα μπροστά μου εμένα. Έτσι όπως φαίνομαι σ’ εσάς. Στα μάτια σας. Κι ευθύς μαγεύτηκα. Όχι, όχι απ’ αυτό που είμαι, αλλά από το ότι μπορώ κι αντανακλώμαι. Κι αποτυπώνομαι. Υπάρχω και ως ετερότητα. Γίνομαι δύο. Και είμαι ο ίδιος και στις δυο μεριές.

Ήταν αστείο πρόσωπο, κανένα κάλλος. Μια μορφή συνηθισμένα απαρηγόρητη. Ίσως και ηττημένη.

Όμως, αυτόν τον άλλον απέναντι εγώ τον ήξερα κι από τις δυο τις μεριές. Γνώριζα τις διαπομπεύσεις που υπέστη εορτάζοντας, τα κτήνη που του πριονίσαν τα φτερά, τις μέσα σήραγγες των τρωκτικών, τις τρομερές ανακωχές, τα “παραλίγο” του, τις πάντα, αχ, πάντα ωραίες προθέσεις του.

Τα πάντα γνώριζα. Τα πάντα του.

Κι ύστερα βγήκα έξω στον κόσμο ν’ αγαπήσω.

Κι αγάπησα πολύ, και αγαπήθηκα. Όμως στα μάτια του άλλου που με κοίταζε αγαπώντας με, εγώ εμένα έβλεπα. Ως κάτι πέρα, ως απέναντι, ως άλλον άνθρωπο. Τον πιο θλιμμένο που γνωρίζω απ’ τους ξένους.

-----------

Από το βιβλίο του Πάνου Σταθόγιαννη «ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΑ», εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015