"...Η μάχη να δίνεται μ ε τ ά την αηδία και την επίγνωση της ματαιότητας – μη συναντηθείς σε καμιά παρακαμπτήριο μαζί τους)..." - Μικρό επετειακό αφιέρωμα στον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη (10.3.1925-23.6.2005)

 ...............................................................

Μανόλης Αναγνωστάκης (10.3.1925-23.6.2005)

(Τώρα πια μιλάμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς ηθικολογικές προκαταλήψεις, χωρίς καμιά επιταγή άνωθεν ευθύνης – για μια σκέτη αξιοπρέπεια. Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε όρθιες ισχνές καλαμιές. Είναι ο πιο αχάριστος και συγχρόνως γελοίος – για τους άλλους – αγώνας, γιατί είναι δύσκολο να φανταστείς τον Δον Κιχώτη ψύχραιμο, υπολογιστικό, χωρίς αισθηματολογίες, να γνωρίζει ότι οι ανεμόμυλοι είναι πραγματικοί και μολαταύτα να τους πολεμά. Μιλάμε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς μίσος, χωρίς καν μαχητικότητα. Επαρχιακοί θεατρίνοι μπροστά σε μιαν άδεια αίθουσα χωρίς χειροκροτήματα.

   Ο μεγαλύτερος κίνδυνος: ο πειρασμός της έπαρσης, της περιφρόνησης των πρώην φίλων, των επιδεικτικών χειρονομιών αηδίας.

   Η μάχη να δίνεται  μ ε τ ά  την αηδία και την επίγνωση της ματαιότητας – μη συναντηθείς σε καμιά παρακαμπτήριο μαζί τους).

 

Μπήκανε στα γραφεία του Κόμματος, σπάσανε τις ντουλάπες και τα συρτάρια, σκίσανε τις φωτογραφίες, αναποδογύρισαν τα έπιπλα, βρίζοντας και βλαστημώντας.

   Σε δύο κάρα στοιβάξαν ως απάνω τα χαρτιά και τα βιβλία και τα πήρανε.

   Όπως οι ρόδες τραντάζονταν από τις λακκούβες στην οδό Κατούνη, γλιστρούσαν εδώ κι εκεί από το ξεχειλισμένο φορτίο, στο δρόμο το λασπωμένο, λογιστικά τετράδια και κομματικές ταυτότητες.

   Στη γωνία του Πρακτορείου Μπέρου αντάμωσα την Ουρανία που έσφιγγε το μαντίλι στο στόμα της κι έκλαιγε με λυγμούς.  

 

Μανόλης Αναγνωστάκης (10.3.1925-23.6.2005)

 

Από «Το Περιθώριο ’68 – ‘69» (εκδ. στιγμή, 1985, σελ. 38-39)