..............................................................
Χρήστος Μποκόρος (γ. 1956)
"Μισόλογα κι αυτά με το τσιγκέλι, αμίλητοι, συνήθως κοίταγαν αλλού, κάποιες φορές, σπάνια, με κάρφωνε το βλέμμα τους, κι έβλεπα τ’ αγριοπούλι εγκλωβισμένο με τα φτερά κομμένα να θυμάται πως κάποτε πετούσε, - απ' αυτούς έμαθα ότι έμαθα, την ιστορία ζωντανή - ζορίσανε μου λέγανε τα πράγματα, ξένες οι πόλεις τους, είδαν κι απόειδαν, βγήκανε να ξεφύγουν στα βουνά, ξεσπιτωθήκανε, φωλιάσαν στα κλαριά, μουσκέψανε, γίναν σταγόνες στη βροχή, νομίσανε θα σώσουν την πατρίδα - τι πάθος η νεότης! - σκληρύνανε μετά, λιθάρια ασυνεννόητα, όλοι μαζί αγέλη, αρμακάς, χηρέψανε αγάμητοι στη μοναξιά, στις εξορίες, στην απόρριψη, τους στρίμωχναν οι ιδέες, οι ανώτεροι, η ανθρωπίλα, η εξουσία, τα κόμματα, οι εχθροί, ποιοί φίλοι; ποιά ελευθερία; σφίχτηκε το χαμόγελο, λίγα τα λόγια τους και τότε, μετά βουβάθηκαν ολότελα, που να γυρίσουν, τι να πουν; μαγαρισμένες οι ιδέες τους, τα όνειρά τους φούμαρα, παραμυθάκια αλλονών, λες δεν το βλέπαν; τό ‘βλεπαν, τρύπιο τ' απάγκιο τους, διαρρηγμένες οι σημαίες τους, αγνώριστες, κι ας γίνανε τραγούδια, κι ας τις περιφέρουν ακόμα κάτι αγύριστα κεφάλια, ανίδεοι οπαδοί, ζωντόβολα και βολεμένοι, αυτοί ξεκόψαν, παραμέρισαν, μπαλώσαν όπως όπως τη ζωή τους, ντυθήκαν τα κουρέλια τους αξιοπρεπώς, γυμνοί, δεν είχαν άλλο απ’ το κορμί να κρύψουν την ψυχή τους, κάνανε την ανέχεια περηφάνεια πριν τ’ αγοράσει όλα ο πλούτος με τη λάμψη και το χρήμα του, αντέξαν ηττημένοι να ιδούν δουλειές, παιδιά, εγγόνια, προκοπή, σιγά σιγά τους ρούφηξε η ζωή, κουτσά στραβά κάποιοι τα καταφέραν, μπλεχτήκανε στην αγορά, ξεχάστηκαν, άλλοι σαλέψαν, άλλοι κρυφτήκαν μοναχοί, χαθήκαν στις μεγάλες πόλεις, κάμποσοι -να ήταν τυχεροί;- φύγαν νωρίς ψιλοπερήφανοι μεσ’ στις πικρές τους δόξες, δεν πρόλαβαν να δούνε την κατάντια, τώρα κολακεύουν τη μνήμη τους κάτι άκαπνοι καιροσκόποι, κάτι παρτάκηδες, υποκριτές, κάτι αχαΐρευτοι, τσογλάνια αφιονισμένα στην άρνηση και τις ανέσεις, στη μίρλα, όλα τους φταίνε, όλη μέρα κριτική κι όλο στη ζητιανιά, λεφτά και δικαιώματα ζητάνε, εύκολα λόγια, θεωρίες, δικαιολογίες, μας προσπερνάει αειφόρα - δεν χαμπαριάζει απ’ αυτά - η ζωή, κι εκείνοι οι αμίλητοι ανεπανόρθωτα φευγάτοι, ούτε φωνή ουτ’ ακρόαση."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου