"Για να περάσω απέναντι" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.10.2019)

..............................................................


Για να περάσω απέναντι

έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.10.2019)

Βρέθηκα στην Πανεπιστημίου από τη λάθος μεριά χθες το πρωί, μόλις άρχιζε η μαθητική παρέλαση. Αδύνατον να περάσω απέναντι, είχαν κλείσει με κορδόνι τα πάντα. Ανέβηκα ώς το Σύνταγμα, χρειάστηκε να κάνω τον γύρο του Εθνικού Κήπου, κλειστός κι αυτός, και να γυρίσω από Ζάππειο για να βγω Αμαλίας. Τρία τέταρτα της ώρας περπάτημα για διάσχιση δρόμου που κρατά έντεκα δευτερόλεπτα.

Θυμόμουν και τον εαυτό μου ως μάνα, είχα πάει κι εγώ να δω παρελάσεις, να χειροκροτήσω τα βλαστάρια μου, δεν είχα πει κουβέντα αμφισβήτησης, μόνο εκείνο το «εσύ κι η Ιταλία η πατρίδα σου η γελοία» είχα προσπαθήσω να αποδομήσω, στο νηπιαγωγείο δε, αλλά γενικά έκανα γαργάρα την κριτική του μιλιταρισμού για να μην πικράνω τα παιδιά στα τρυφερά τους χρόνια. Πόσο καιρό συζητάμε για κατάργηση των παρελάσεων και παθιαζόμαστε για τη σημαία και ποιος την κρατά, κι όλο τα ίδια μάς απασχολούν μέχρι τελικής πτώσεως από πλήξη.

Περνάνε τα χρόνια και δεν αλλάζει τίποτε. Το πιο χαρούμενο πράγμα ήταν η λιακάδα και οι οικογένειες των μεταναστών που καμάρωναν τα παιδάκια τους ντυμένα τα καλά τους, πολλά παιδάκια ξένων γονιών, παιδάκια σε μετάβαση ταυτότητας, σε φροντιστήριο ελληνικότητας, με τους γονείς ανέμελους ωστόσο και μάλλον χαρούμενους για τη συμμετοχή τους. Αθήνα γαρ, κέντρο της πόλης, και στα σχολεία πάνε παιδιά Αφρικανών και Ασιατών και Βαλκανίων, σε ποσοστά που θα ξάφνιαζαν κατοίκους προαστίων, βορείων και νοτίων.

Ισως κάτι να αλλάζει, μπορεί φέτος να μη γίνει φασαρία που θα κρατά Αλβανός τη σημαία ή Ινδός ή Πακιστανός, έχει και λίγο μπερδευτεί το πράγμα, η κλήρωση, η αριστεία, πού το καλό, πού το κακό και πού τ’ ανάμεσό τους. Βγάζει λίγη αγριάδα και πρόκληση το ηχηρό μπράβο του γονιού στο παιδί του καθώς περνά μπροστά μας, αλλά βγάζει και μπόλικη ημεράδα το χαμόγελο των γονιών από τις Φιλιππίνες, από το Πακιστάν, από την Ινδία, από τη Σενεγάλη, από το Μάλι, από την Αλβανία, από τη Γεωργία, από την Ουκρανία, από τη Σρι Λάνκα, που κρατάν αγκαλιά το σημαιοφόρο νήπιό τους, Ελληνάκι πλέον, με ό,τι αυτό σημαίνει για μας και για κείνους, και γυρίζουν σπίτι τους καθώς εγώ περνώ επιτέλους τον δρόμο, αισθανόμενοι, ελπίζω, πρόσθετη συμπάθεια για την κοινή μας πόλη.