............................................................
Στη γαλαρία της Βουλής
Το
πρώτο που πρέπει να θυμάστε είναι ότι στην πραγματικότητα η πλειοψηφία
δεν αριθμεί 153 βουλευτές. Υπάρχουν από πίσω κάβα τουλάχιστον 103 ακόμα
(σύνολο 256), που εφόσον χρειαστεί θα προσέλθουν για να εξασφαλιστούν τα
κουκιά.
Ένας συνήθης προορισμός των σχολείων που πραγματοποιούν εκπαιδευτική
εκδρομή στην Αθήνα είναι η Βουλή. Υποθέτω ότι είναι επίσης ο Παρθενώνας,
αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ξενάγηση στο κτίριο του Κοινοβουλίου,
ενημέρωση για τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του και επίσκεψη στην
αίθουσα της Ολομέλειας. Αν η εκείνη τη μέρα υπάρχει συνεδρίαση, όπως
αυτό το σαββατοκύριακο, οι μαθητές την παρακολουθούν για λίγη ώρα από το
πάνω διάζωμα (μπορείς να το πεις και γαλαρία). Σύμφωνα με το
πρωτόκολλο, ο προεδρεύων ανακοινώνει στο σώμα την παρουσία των μαθητών
και οι παρόντες βουλευτές χειροκροτούν ευγενικά.
(Σπεύδω να διευκρινίσω ότι αυτές οι επισκέψεις δεν έχουν καμία σχέση
με το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, το οποίο άλλωστε η
πολιτική τάξη της χώρας δεν έστερξε ακόμα να καθιερώσει.)
Αλλά το σημερινό μου σημείωμα δεν έχει σκοπό την επίδειξη
αμφιλεγόμενου χιούμορ, φιλοδοξεί να εξηγήσει μερικά ζητήματα λειτουργίας
του Κοινοβουλίου για τα οποία ΔΕΝ ενημερώνονται οι μαθητές.
Το ΝΑΙ που έγινε ΟΧΙ
Χαρακτηριστικό σημείο των καιρών είναι η ρητορική των τριών κομμάτων
του φιλοευρωπαϊκού τόξου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ). Δεν μοιάζει και πολύ με
τον τρόπο που κραύγαζαν υπέρ της παραμονής στην Ευρώπη. Παραπέμπει
περισσότερο σ’ αυτό που οι ίδιοι έχουν αποκαλέσει «λαϊκισμό», για να μην
πω στον πειρασμό να τους αποκαλέσω ευθέως «αντιμνημονιακούς».
Εκείνοι δηλαδή που καθ’ όλη τη διάρκεια του 2015 απαιτούσαν από την
κυβέρνηση να κλείσει όπως όπως τη διαπραγμάτευση για να μην πέσει η χώρα
στα βράχια, τώρα βάλλουν κατά ριπάς εναντίον του συνόλου των
συμφωνηθέντων, τα οποία καταψηφίζουν συλλήβδην. Όλ’ αυτά παρότι είχαν
ασμένως υπερψηφίσει το πλαίσιο της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου (αυτό δηλαδή που υλοποιείται σήμερα).
Υπάρχει μια εξήγηση γι’ αυτή τη μεταστροφή. Η ισχνή αλλά σταθερή
πλειοψηφία των 153 βουλευτών είναι που τους παρέχει την άνεση να
υπεραμύνονται των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης.
Το περασμένο καλοκαίρι δεν διέθεταν αυτή την πολυτέλεια. Ήταν
υποχρεωμένοι να βάλουν πλάτη προκειμένου να υποκαταστήσουν τους
βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν διαφοροποιηθεί. Σήμερα τέτοιο ζήτημα δεν
υφίσταται. Τη δουλειά την κάνουν οι βουλευτές της κυβερνητικής
πλειοψηφίας, οι οποίοι συμπαγείς, ίσως με τη βοήθεια της Παναγίας Σουμελά, υπερψηφίζουν τα πάντα.
Φυσικά, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης είχαν πέρσι το καλοκαίρι τις
δικές τους αυταπάτες ότι η χείρα βοηθείας που προσέφεραν θα τους
οδηγούσε νομοτελειακά σε οικουμενική κυβέρνηση. Δεν τους είχε σφυρίξει,
βλέπετε, η κ. Μέρκελ ότι οι εκλογές θα ήταν μέρος της λύσης, το
εκμυστηρεύθηκε μόνο στην πρόεδρο της Αργεντινής…
Εκείνο που πρέπει να θυμάστε, ωστόσο, είναι ότι στην πραγματικότητα η
πλειοψηφία δεν αριθμεί 153 βουλευτές. Υπάρχουν από πίσω κάβα
τουλάχιστον 103 ακόμα (σύνολο 256), που εφόσον χρειαστεί θα προσέλθουν
για να εξασφαλιστούν τα κουκιά.
Είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η κοινωνία δεν
κινητοποιείται. Επειδή δεν υφίσταται η παραμικρή διακύβευση του
αποτελέσματος. Κανένα σασπένς, κανένα θρίλερ απ’ αυτά που ζήσαμε επί
κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά.
Το πιο αστείο δε ξέρετε ποιο είναι; Ότι η ύπαρξη ακριβώς αυτής της
κάβας είναι μια καλή εξήγηση για την παροιμιώδη ευστάθεια της
κυβερνητικής πλειοψηφίας. Όλοι ξέρουν πως δεν παίζει κανένα σενάριο
καταψήφισης των μέτρων. Οπότε, προς τι η όποια διαφοροποίηση; Για να
μπει στο παιχνίδι ο Κούλης;
Νέα γενιά αυταπατών
Το δεύτερο που είναι καλό να θυμάστε είναι πως δεν ισχύει τίποτα από
όσα ακούστηκαν στη Βουλή σε σχέση με το ό,τι «αυτά είναι τα τελευταία
μέτρα», ότι «βγαίνουμε στο ξέφωτο», ότι «το σκοτάδι είναι πιο βαθύ
ακριβώς πριν από το ξημέρωμα», ότι πρόκειται για «την τελευταία στροφή».
Πρόκειται για στείρα επανάληψη αυτών που έλεγαν οι προηγούμενες
κυβερνήσεις – μια νέα γενιά αυταπατών. Και βέβαια, είναι η φυσική
συνέπεια μιας διαπραγμάτευσης που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε ερήμην του λαού.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, αν και
ήδη υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν θα εκδηλωθεί ιδιαίτερη γενναιοδωρία από
την πλευρά των δανειστών.
Ξέρω όμως σίγουρα ότι ακολουθεί το φθινόπωρο η επόμενη αξιολόγηση,
όπου θα μπουν στο τραπέζι τα εργασιακά και πολλές άλλες απαιτήσεις
σκληρών «μεταρρυθμίσεων».
Κυρίως όμως ξέρω ότι το όλο πακέτο που έχει επιβληθεί είναι υφεσιακό.
Ότι η υπόθεση της ανάπτυξης θα καρκινοβατεί για χρόνια. Ότι τα
πρωτογενή πλεονάσματα, με όποιον τρόπο και αν επιχειρηθεί να
επιτευχθούν, είτε με είσπραξη φόρων είτε με στάση πληρωμών, θα
αφαιμάξουν για μία ακόμα φορά την ολοένα και πιο στεγνή αγορά. Ότι τα
νούμερα δεν βγαίνουν.
Κι έπειτα, θα ‘ρθει ο κόφτης.
Ζάππειο σε replay
Υπάρχει πάντως ένα παράπλευρο δράμα που πρέπει να σημειωθεί: Το στρατηγικό αδιέξοδο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να επιχαίρουν που επιτέλους, έστω
και διά του αρραβώνος, είναι οι δικές τους πολιτικές που εφαρμόζονται,
και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο δικό τους κόστος. Εντάξει, θα μπορούσαν να
ασκήσουν κριτική για τη μία ή την άλλη ρύθμιση, να υπαινιχθούν ότι
εκείνοι θα τα έκαναν καλύτερα (λόγω πατρότητας των ιδεών που
εφαρμόζονται, γιατί κατά τα άλλα δεν βλέπω πώς θα μπορούσαν στα θέματα
τακτικής να καταφέρουν ό,τι καταφέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ). Θα
μπορούσαν σε γενικές γραμμές να πουν εμείς σας τα λέγαμε αλλά τώρα που
βάλατε μυαλό θα σας βοηθήσουμε, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό
μέτωπο. Πώς το λέγαμε παλιά; «Στηρίζουμε την ευρωπαϊκή προοπτική,
ελέγχουμε την εξουσία». Για το καλό της πατρίδας, πάντα.
Αλλά δεν κάνουν τίποτα τέτοιο, προτιμάνε να γλεντάνε τους συριζαίους.
Ακόμα και ο μετριοπαθής, φιλελεύθερος και μνημονιακός κ. Μητσοτάκης
διαρκώς εγκαλεί την κυβέρνηση επειδή δεν εφαρμόζει όσα υποσχέθηκε. Τους
λοιδορούν αποκαλώντας τους πρόθυμους, τσιράκια των δανειστών, καλά
παιδιά των Γερμανών. Απειλούν να τους κάτσουνε στο σκαμνί, τους
κατηγορούν ότι κυβίστησαν για τις καρέκλες της εξουσίας.
Ακόμα κι αυτό που έλεγαν πριν από μόλις μία εβδομάδα, ότι «θα
καταψηφίσουμε τους φόρους και θα υπερψηφίσουμε τις μεταρρυθμίσεις», πάει
κι αυτό. Τα δίνουν όλα για τις εκλογές, που κι αυτές δεν φαίνεται να
τις πιστεύουν, ούτε και να τις θέλουν στην πραγματικότητα.
Αλλά δεν είναι πρόκειται για κάτι καινούριο, αποτελεί αντιγραφή της
πολιτικής των Ζαππείων, του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά και όχι του
«αποτελεσματικού» Μητσοτάκη.
Το τρίτο λοιπόν που θέλω να θυμάστε είναι πού οδήγησαν τέτοιες
ψευδεπίγραφες τακτικές τη Νέα Δημοκρατία και που θα την οδηγήσουν εκ
νέου και τώρα.
Θέατρο σκιών
Το τέταρτο που θέλω να θυμάστε είναι πως όλη αυτή η εναλλαγή
κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι το παραδοσιακό τανγκό του
δικομματισμού. Καμία πρωτοτυπία. Το γεγονός ότι στην πολιτική αργκό
μιλούν τώρα για «μικρό δικομματισμό» δεν έχει και τόση σημασία – όλα τα
μεγέθη έχουν συρρικνωθεί στο μνημονιακό οικοσύστημα…
Υπάρχει ωστόσο μια νέα ενδιαφέρουσα παράμετρος στον τρόπο που
παίζεται τώρα το παιχνίδι: Με τη μνημονιακή πραγματικότητα -προσώρας-
εμπεδωμένη, όσο η εκάστοτε αντιπολίτευση εγκαλεί την εκάστοτε κυβέρνηση
για τις επιλογές και τις επιδόσεις της, της προσδίδει αξία μεγαλύτερη
απ’ αυτήν που πραγματικά διαθέτει. Την εμφανίζει ως κυριαρχική κυβέρνηση
που παίρνει μόνη της αποφάσεις, που εφαρμόζει πολιτικές δικής της
έμπνευσης. Μόνο που όλοι γνωρίζουμε πλέον ότι κάτι τέτοιο εδώ και πολύ
καιρό ουδόλως συμβαίνει. Χωρίς να υποτιμώ τις όποιες διαπραγματευτικές
προσπάθειες, κατά βάσιν οι πολιτικές χαράσσονταν και χαράσσονται από
τους δανειστές.
Αλλά γιατί η αντιπολίτευση να προσδίδει στην κυβέρνηση αξία
μεγαλύτερη απ’ αυτήν που της αναλογεί; Επειδή η απατηλή εικόνα επαυξάνει
και τη δική της αξία. Και ως αντιπολίτευση η οποία ελέγχει δήθεν τις
κυβερνητικές πράξεις και παραλείψεις, και ως εν αναμονή κυβερνητική
δύναμη, η οποία πρέπει να προσδώσει ανάλογη υπεραξία στο κυβερνητικό
σχέδιο που δήθεν αντιπροτείνει.
Φυσικά, και η κυβέρνηση από την πλευρά της το ίδιο παιχνίδι είναι
υποχρεωμένη να παίξει. Να παριστάνει ότι κυβερνά, να οικειοποιείται
ακόμα και απεχθή -σύμφωνα με την παράδοσή της- μέτρα. Να τα εξωραΐζει,
να τους προσδίδει ταξικά πρόσημα που δεν διαθέτουν. Είναι η άτιμη η
«ιδιοκτησία» του προγράμματος, που γι’ αυτήν έχουν κάνει πολύ λόγο οι
δανειστές. Μια ιδιοκτησία οδυνηρή, αλλά απαραίτητη για να ρολάρει το
πολιτικό παιχνίδι.
Κάπως έτσι εξηγείται το ότι πίνουν το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο,
έστω και αν «όσοι εφαρμόζουν μνημόνια τελικά εξαερώνονται», όπως δήλωσε
προσφάτως επιφανής υπουργός. Όχι γιατί είναι προδότες, ούτε γιατί ήταν
όλα ένα προαποφασισμένο σχέδιο εξαπάτησης, όπως υποστηρίζουν αρκετοί,
αλλά γιατί ηττήθηκαν, γιατί ηττηθήκαμε, κι αυτή είναι η μηχανική του
συστήματος.
Χρησικτησία
Προσωπικά δεν θέλω να παραστήσω τον έξυπνο, ούτε διαθέτω μαγικές
λύσεις. Κι είναι ακόμα το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί, το οποίο
με κάμπτει. Αλλά δεν γίνεται να συνεχίσουμε για πολύ να θρηνούμε, ούτε
βέβαια να θρηνούμε και να υπερψηφίζουμε, ελλείψει άλλων εναλλακτικών
λύσεων. Ή να αγορεύουμε για τον καπιταλισμό εν είδει μαθήματος πολιτικής
οικονομίας, κηρύσσοντας κατά βάθος ότι όλα είναι μάταια.
Το τελευταίο πράγμα που θα ‘θελα, λοιπόν, να θυμόμαστε είναι ότι την
πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν μιλάω τόσο για την ήττα όσο για τη
διαχείρισή της, θα την πληρώσει ολόκληρη η Αριστερά, ό,τι στάση κι αν
κράτησε. Όπως ολόκληρη η Αριστερά κλυδωνίστηκε με την πτώση του τείχους
του Βερολίνου, ακόμα κι εκείνο το κομμάτι της που αντιτάχθηκε στο
σοβιετικό μοντέλο.
Αλλά όπως και να ’χει, την ιδιοκτησία αυτού του προγράμματος θα την
αποποιηθούμε – πολύ περισσότερο γιατί πρόκειται απλώς για… χρησικτησία.
Θα τον σπάσουμε αυτόν το φαύλο κύκλο, όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Έστω
και αν τελούμε ακόμα υπό το κράτος του τραυματικού σοκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου