ΝΕΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ή ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΣ ;

Αγαπητοί μου μαθητές και μαθήτριες,

αγαπητοί μου γονείς,

αγαπητοί μου συνάδελφοι,

Εδώ και καιρό, απ’ την αρχή της σχολικής χρονιάς, από τότε δηλαδή που μου ανατέθηκε το βαρετό και θλιβερό καθήκον να εκφωνήσω τον πανηγυρικό της ημέρας, αναρωτιέμαι: Μήπως είναι καλύτερα να σιωπήσω; Μήπως να σας καλέσω όλους να διαλυθείτε ήσυχα όπως ήρθατε γιατί καμιά κουβέντα, καμιά απαγγελία, κανένα τραγούδι δεν έχει τώρα νόημα σ’ αυτή την ταπείνωση που, χρόνια τώρα, ζούμε; Και δεν έχει νόημα τίποτα να πω, γιατί τίποτα δεν έχω να υπερασπιστώ και τίποτα να σας καλέσω να υπερασπιστείτε.

Τίποτα; Α, ναι! Μόνο αν είστε απ’ αυτούς που δουλεύουν απ’ το πρωί ως το βράδυ να σπουδάσουν τα παιδιά τους, που τρώνε το μηνιάτικο στα φροντιστήριά τους, απ’ αυτούς που θέλουν τα παιδιά τους να μορφωθούν και γι’ αυτό να αναδειχθούν, κι όχι επειδή έχουν ταλέντο στα κουνήματα, στο χαβαλέ και στο τηλεοπτικό ξεμπουρδέλεμα, που όνειρό σας δεν είναι η βίλα, το σκάφος και η τζιπούρα στους δρόμους της εκπορνευμένης πόλης, που δεν τσαμπουκαλεύεστε στο μετανάστη, που δεν τραγουδήσατε «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέεε/ Αλβανέ, Αλβανέεε» στο EURO 2004, που ντραπήκατε με τα ντοπαρισμένα Ελληνόπουλα των Ολυμπιακών του 2004 και του 2008, που δε ρωτάτε «με ή χωρίς απόδειξη;» για την αμοιβή της δουλειάς σας αφού δε θέλετε να κρύψετε εισόδημα, που δεν έχετε μια θέση στο Δημόσιο για να αράξετε μέχρι τη σύνταξη, αλλά δουλεύετε με την υπευθυνότητα της «δικής σας υπόθεσης», που σας ματώνει την ψυχή η κακοποίηση του φυσικού μας περιβάλλοντος, που δεν αδιαφορείτε για τη βία και την αδικία που υπάρχει γύρω μας, που οργίζεστε γιατί επιτέλους δεν πάει άλλο με την ανικανότητα και το θράσος της εξουσίας, γιατί αρνείστε να σκέφτεστε μόνο την πάρτη σας, γιατί σας νοιάζει και σας πονάει αυτό που συμβαίνει έξω από την πόρτα του σπιτιού σας.

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται άσχετα με τον εορτασμό της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, για σκεφθείτε την ανώνυμη νησιώτισσα που ασβέστωνε τα σκαλιά του σπιτιού της αλλά και τα σκαλιά του γείτονα, κι όλο το πεζοδρόμιο, καθώς δεν ξεχώριζε δική της και ξένη ιδιοκτησία, όλα τα δικά της ήταν και της κοινότητας, κι έτσι μοιραζόταν το καλό της γούστο και την νοικοκυροσύνη της• για σκεφθείτε τον ανώνυμο δημιουργό του δημοτικού μας τραγουδιού που σκάρωνε στίχους και μουσική εκφράζοντας, όχι μόνο τους δικούς του καημούς και τις δικές του λαχτάρες αλλά και των συμπατριωτών του, χωρίς να τον νοιάζει αν θα τον απαθανατίσει ατομικά η Ιστορία ή αν θα τα οικονομήσει απ’ το ταλέντο του• σκεφθείτε ακόμη-ακόμη αυτούς τους ίδιους ήρωες του ’21, που βγήκαν στο φως μέσα απ’ το σκοτάδι των αδυναμιών τους, που ξεπέρασαν την ατομικότητά τους, που έστω την τελευταία στιγμή θυσίασαν το συμφέρον τους και αν νίκησαν, νίκησαν όχι τον ξένο εχθρό, αλλά τον πιο δύσκολο εχθρό: τον εαυτό τους.

Σκεφθείτε, τέλος, αυτούς τους στίχους του Θούριου του Ρήγα – που δεν τους μαθαίνουμε στα παιδιά μας:
« …Στην πίστιν του καθένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μιαν κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί
πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί…»
και αφιερώστε τους σ’ όλους αυτούς τους υστερικούς υπερπατριώτες που αρνούνται να δώσουν την ελληνική ιθαγένεια στα ξενάκια που εδώ γεννήθηκαν, που στα άθλια σχολεία μας μορφώθηκαν, που εδώ θέλουν να δουλέψουν, εδώ να ζήσουν, στο λαό μας ν’ ανήκουν κι όχι μόνο στις εθνικές μας ομάδες, και πείτε σε όλους αυτούς τους Babis ν’ ανοίξουν το Vovo τους στόμα και να ψελλίσουν καμιά κουβέντα αξιοπρέπειας τώρα που μας παίρνουν ακόμα και τα σώβρακα, γαλανόλευκα ή όχι δεν έχει σημασία. Ναι, είχε δίκιο το σύνθημα των αναρχικών γραμμένο κάποτε στους τοίχους του Ηρακλείου της Κρήτης: «Emigrants don’t leave us alone with the Greeks!» τουτέστιν : «Μετανάστες μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες!»
Για την αντιγραφή (κι ας με συγχωρέσει ο ταπεινός και ταπεινωμένος δασκαλάκος)
Μεθόδιος Αργουμέντης