"Το βολικό πλυντήριο της κάλπης" έγραψε ο Ηλίας Καραβόλιας ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.10.25)

 ...............................................................

         Το βολικό πλυντήριο της κάλπης

 

έγραψε ο Ηλίας Καραβόλιας  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.10.25) 

Οσα ακούστηκαν από την υπάλληλο του ΟΠΕΚΕΠΕ στη Βουλή δεν συγκινούν πλέον πολλούς. Η πίεση και ο κυνικός εκβιασμός (με ανοχή υπουργείου) από κομματάρχες δεν είναι πλέον πρωτοφανή πράγματα για εκατομμύρια Ελληνες.

Αυτό το περίφημο «πάντα γίνονταν αυτά και πάντα θα γίνονται» εκφέρεται καθημερινά από τον μισό πληθυσμό στον τόπο αυτό.

Η διαφθορά στην κρατική μηχανή και η απάτη με αναθέσεις και πλαστά στοιχεία για να φαγωθούν κονδύλια της Ευρώπης και του Δημοσίου θεωρούνται δευτερεύον επειδή «προέχει η σταθερότητα» και επειδή «δεν υπάρχει αντιπολίτευση ή εναλλακτική» (και τέλος πάντων: «όλοι μαζί τα φάγαμε, και θα τα τρώμε»).

«Καθαρόν πράγμα δεν είναι ό,τι επλύθη, αλλ’ ό,τι δεν ελερώθη» (Δημήτρης Καμπούρογλου)

Ας μιλήσουμε ανοιχτά αφού θυμηθούμε τον σπουδαίο Τζορτζ Οργουελ: «Οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς δεν είναι θύματα, αλλά συνένοχοι».

Κοινωνίες που ξεπλένουν με την ψήφο τους στις κάλπες αυτούς που συγκαλύπτουν ή δεν «αντέχουν» να μην αναμιχθούν στη διαφθορά (περί αυτού πλέον πρόκειται) είναι κοινωνίες συνυπεύθυνες της διαφθοράς.

Και είναι κοινωνίες που αγνοούν τι εστί νόμος και τι εστί θεματοφύλακες του νόμου - πολύ πριν την όποια καλή ή κακή Δικαιοσύνη.

Το σύνηθες πρόσχημα «όλοι το ίδιο κάνουν» και η δικαιολογία «αυτά θα γίνονται μια ζωή» είναι η βολική άγκυρα πολλών που προστατεύουν τα οικονομικά κεκτημένα τους ως πολίτες νομοταγείς, τα οποία κεκτημένα δήθεν προφυλάσσει η εκάστοτε εξουσία που «δεν έχει αντίπαλο και είναι η μοναδική λύση».

Ο υποτιθέμενος «κίνδυνος», για μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, να αντικαταστήσει με «ανίκανους» (άσχετα αν ξέρει ότι μπορεί και να είναι έντιμοι) όσους συγκαλύπτουν υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος είναι το ασυνείδητο ρίσκο να μην προστατεύσει αυτή η μερίδα της κοινωνίας τα ίδια τα παιδιά της από μελλοντικά χαράτσια, μειωμένες συντάξεις και πενιχρή περίθαλψη - γιατί αυτό θα συμβεί.

Αυτοί που δικαιολογούν και νομιμοποιούν κάθε φορά τους εμφανώς ανίκανους πολιτικούς να πατάξουν τη διαφθορά (στην οποία ως πολιτικοί προφανώς βάζουν πλάτη) επειδή υπάρχει «οικονομική σταθερότητα χωρίς εναλλακτική λύση» κάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα: και βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο και ζημιώνουν το μέλλον της οικονομίας και της χώρας.

Ζημιώνουν την ισχύ των νόμων και των θεσμών, ενώ εντείνουν έμμεσα τις ανισότητες αφού η νοοτροπία του ακαταδίωκτου διαιωνίζεται και ευημερούν οι insiders της κάθε εποχής.

Δεν χωράνε συμψηφισμοί και ξεπλύματα όταν η εξουσία καλύπτει την απάτη. Τελεία.

Δεν υπάρχει «καλός και αποτελεσματικός πολιτικός» ή «σταθερή κυβέρνηση» όταν τόσα εκατομμύρια πάνε σε κομματόσκυλα και ημετέρους.

Πολλοί δεν νοιάζονται (βολεμένοι στα ασφαλή εισοδήματά τους) για το ποιοι τρώνε τα άκοπα λεφτά των φόρων τους και για το ξεκοκάλισμα ευρωπαϊκών πόρων (αυτά τα λεφτά δηλαδή που καταλήγουν σε τσέπες λίγων και εκλεκτών) όταν σωστά ο πρωθυπουργός δηλώνει εν τω μεταξύ «να αξιοποιηθούν ευρωπαϊκοί πόροι για το στεγαστικό».

Και πολλοί δεν συνειδητοποιούν ότι αυτά τα λεφτά θα λείπουν από νοσοκομεία, σχολεία ή τίμιους εργάτες της γης και του μεροκάματου (και από νοικοκυραίους βιοπαλαιστές που θα μπορούσαν να επιδοτηθούν).

Ετσι, μακροπρόθεσμα ναρκοθετούνται και η δημοσιονομική ισορροπία -για την οποία όλοι μάτωσαν- και η κοινωνική συνοχή. Αλλά η τελευταία, δυστυχώς, λίγοι σκέφτονται τι ακριβώς σημαίνει. Εστω για τα παιδιά τους…

Notturno (in b flat minor), Op.37 - László Zimay (1833-1920) (youtube, 26.7.2021)

 ...............................................................

Notturno (in b flat minor), Op.37 - László Zimay (1833-1920)

(youtube, 26.7.2021)

"Ο ελεγκτής" ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη (1919 - 2005) Από τη συλλογή "Τα Φάσματα ή Η Χαρά στον Άλλο Δρόμο" (1958) ("Τα Ποιήματα", εκδ. "Κέδρος", 1979)

 ...............................................................

Μίλτος Σαχτούρης (1919 - 2005)

"Ο ελεγκτής"


Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν’ ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ’ αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω




Μίλτος Σαχτούρης (1919 - 2005)


Από τη συλλογή "Τα Φάσματα ή Η Χαρά στον Άλλο Δρόμο" (1958) ("Τα Ποιήματα", εκδ. "Κέδρος", 1979)

"Ποιήματα που μας διάβασε ένα βράδυ ο Λοχίας Otto V…" ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη (1925-2005) από τη συλλογή "Εποχές" (εκδ. "Πλειάς", 1975)

 ...............................................................

   Μανόλης Αναγνωστάκης (1925 - 2005)

"Ποιήματα που μας διάβασε ένα βράδυ ο Λοχίας Otto V…"

I
Σε δύο λεφτά θ’ ακουστεί το παράγγελμα «Εμπρός»
Δεν πρέπει να σκεφτεί κανένας τίποτ’ άλλο
Εμπρός η σημαία μας κι εμείς εφ’ όπλου λόγχη αποπίσω
Απόψε θα χτυπήσεις ανελέητα και θα χτυπηθείς
Θα τραβήξεις μπροστά τραγουδώντας ρυθμικά εμβατήρια
Θα τραβήξεις μπροστά που μαντεύονται χιλιάδες ανήσυχα μάτια
Εκεί που χιλιάδες χέρια σφίγγονται γύρω από μι’ άλλη σημαία
Έτοιμα να χτυπήσουνε και να χτυπηθούν.
Σ’ ένα λεφτό πρέπει πια να μας δώσουν το σύνθημα
Μια λεξούλα μικρή μες στη νύχτα, που σε λίγο εξαίσια θα λάμψει.
(Κι εγώ που ’χω μια ψυχή παιδική και δειλή
Που δε θέλει τίποτ’ άλλο να ξέρει απ’ την αγάπη
Κι εγώ πολεμώ τόσα χρόνια χωρίς, Θε μου, να μάθω γιατί
Και δε βλέπω μπροστά τόσα χρόνια παρά μόνο τον δίδυμο αδερφό μου).
II
Σε τούτη τη φωτογραφία ήμουνα νέος κοντά 22 χρονώ· εδώ είναι η γυναίκα π’ αγαπούσα: η γυναίκα μου
Τη λέγανε Μάρθα· έσφιγγε το γιο μου με λαχτάρα στην αγκαλιά της
Δε μου ’πε: «χαίρομαι που πας να πολεμήσεις». Έκλαιγε σαν ένα μικρό κοριτσάκι.
Κι εδώ κάποιο σπίτι παλιό μ’ έναν κήπο στη μέση και μ’ άνθη…
…Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά είχαμε ένα ξύλινο άλογο και μια γυαλιστερή τρομπέτα
Τα βράδια ξαγρυπνούσαμε στα βιβλία με τις αρχαίες ηρωικές ιστορίες
Τον αθώο μας ύπνο τυράννησαν οι αντίλαλοι των φημισμένων πολεμιστών
Ύστερα τα ξεχάσαμε όλα αυτά σε μια γωνιά γελώντας για τα παιδιάστικα καμώματα.
Ίσως αύριο μια τόση τρυπίτσα μού χαράξει το μέτωπο
Ω μια τρυπίτσα που χωρά όλο τον πόνο των ανθρώπων
Ποιός είμαι; Πού βρίσκομαι; Σκίστε τα ρούχα μου εδώ μπροστά στο στήθος
Ίσως θα βρείτε ακόμα τ’ όνομά μου σκαλισμένο. Ποιός το θυμάται;
Ψάξτε τα ρούχα μου ακόμα… Εδώ ήμουνα νέος 22 μόλις χρονώ
Κι εδώ μια γυναίκα που σφίγγει με λαχτάρα ένα παιδί στην αγκαλιά της.
(Έκλαιγε αλήθεια όταν έφευγα σαν ένα μικρό κοριτσάκι).

Μανόλης Αναγνωστάκης (1925 - 2005)

Από τη συλλογή "Εποχές" ("Τα Ποιήματα 1941-1971", εκδ. "Πλειάς", 1975)

"Πανικός στην Άγρια Δύση" γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 20.10.2025)

 ...............................................................

Πανικός στην Άγρια Δύση

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 20.10.2025)

H περίπτωση Τραμπ μας εκπλήσσει κάθε μέρα. Ολα όσα θεωρούσαμε πάντα ότι συμβαίνουν στον χώρο της εξουσίας υπογείως και με τήρηση κάποιων προσχημάτων, αυτός τα βγάζει στο προσκήνιο σε μεγέθυνση. Χρησιμοποιεί ανοιχτά την εξουσία για συμφωνίες των επιχειρήσεών του, άρα για προσωπικό πλουτισμό: ένα απίστευτο άρθρο του Αυγούστου στο New Yorker, άνω των τριάντα σελίδων, υπολογίζει τα προσωπικά κέρδη από την προεδρία του σε περίπου 3,5 δισ. δολάρια.

Χρησιμοποιεί τον στρατό για επιβολή της τάξης εξισώνοντας χώρες-εξωτερικούς εχθρούς με ανθρώπους της χώρας του, π.χ. πάμφτωχους κατοίκους παραγκουπόλεων. Οποιος δεν συμφωνεί μαζί του αποκαλείται αδιακρίτως «μαρξιστής». Οι «δικαιωματιστές» καλό θα είναι να πάνε φυλακή, όπως και μερικοί δήμαρχοι προσκείμενοι στους Δημοκρατικούς, που τους υποστηρίζουν. Επικαλείται γι’ αυτό έναν νόμο περί ανταρσίας του 1807 και τους απειλεί με σύλληψη. Επίσης, δηλώνει ανοιχτά την πρόθεσή του να ανατρέψει τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα και ανακοινώνει την εντολή του στη CIA να δράσει σχετικά, δηλαδή είτε να τον εξοντώσει είτε να τον ανατρέψει πραξικοπηματικά.

Αυτά όλα είναι ανήκουστα και θα γίνουν στο μέλλον αντικείμενο λεπτομερούς μελέτης – αν βέβαια συνεχίσουν να υπάρχουν πανεπιστήμια. Εκείνο που μπορεί κανείς να πει ήδη τώρα είναι ότι όλη του η δράση υπακούει σε μια ενιαία ιδεολογία, τόσο για το εξωτερικό όσο και για το εσωτερικό της χώρας. Στις διεθνείς σχέσεις πάντα οι ισχυροί είχαν τον πρώτο λόγο, ωστόσο πρώτη φορά η πρόταξη του νόμου του ισχυρού εκφράζεται με τέτοια ωμότητα. Και πρώτη φορά εφαρμόζεται ο ίδιος νόμος και στο εσωτερικό.

Μάλιστα, αν η επίθεση σε έναν λιγότερο ισχυρό στο εξωτερικό, π.χ. στη Βενεζουέλα, χρειάζεται κάποια προετοιμασία και εκτίμηση κινδύνου, στο εσωτερικό τα πράγματα είναι πιο εύκολα: βάζει τον στρατό και ισοπεδώνει μια παραγκούπολη. Ή δηλώνει ότι, αφού είναι ήδη πλούσιος και ισχυρός, έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί την εξουσία του για να γίνει πλουσιότερος και να κοροϊδεύει χυδαία τους 7 εκατομμύρια διαδηλωτές του «No Kings».

Η ιδεολογία Τραμπ είναι της «αντρικής σχολής». Του κατακτητή με όλες τις έννοιες. Και της άγριας Δύσης. Μόνο τους ισχυρούς σέβεται, αλλά πάντα κι αυτούς θα ψάχνει τρόπους να τους νικήσει. Τους λιγότερο ισχυρούς τούς ισοπεδώνει. Η υπερβολική αντίδραση πιθανόν δηλώνει έναν διπλό υπαρξιακό πανικό απέναντι στους ξένους: πρώτον η λευκή Δύση δυσκολεύεται πια να εμποδίσει το μοίρασμα του πλούτου με τους «αλλόφυλους», κυρίως Κινέζους και Ινδούς.

Δεύτερον, οι ξένοι εντός ζητούν δικαίωμα στη ζωή που δεν πρέπει να τους δοθεί – για παραδειγματισμό αλλά και για επιστροφή στα βασικά: η Μέκκα του καπιταλισμού γεννήθηκε έχοντας στο καταστατικό της την ανισότητα, μέσω της δουλείας. Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Αϊτινού συγγραφέα Λουί-Φιλίπ Νταλαμπέρ (σε πρόσφατο «Βιβλιοβούλιο», την εκπομπή βιβλίου στο Κανάλι της Βουλής), «όλοι στην Αμερική έφτασαν με το ίδιο καράβι. Απλώς οι λευκοί ήταν στο κατάστρωμα και οι μαύροι στα αμπάρια».

Η ιδεολογία Τραμπ είναι της «αντρικής σχολής». Του κατακτητή με όλες τις έννοιες. Και της άγριας Δύσης. Μόνο τους ισχυρούς σέβεται, αλλά πάντα κι αυτούς θα ψάχνει τρόπους να τους νικήσει. Τους λιγότερο ισχυρούς τούς ισοπεδώνει. Η υπερβολική αντίδραση πιθανόν δηλώνει έναν διπλό υπαρξιακό πανικό απέναντι στους ξένους: πρώτον η λευκή Δύση δυσκολεύεται πια να εμποδίσει το μοίρασμα του πλούτου με τους «αλλόφυλους», κυρίως Κινέζους και Ινδούς.

Δεύτερον, οι ξένοι εντός ζητούν δικαίωμα στη ζωή που δεν πρέπει να τους δοθεί – για παραδειγματισμό αλλά και για επιστροφή στα βασικά: η Μέκκα του καπιταλισμού γεννήθηκε έχοντας στο καταστατικό της την ανισότητα, μέσω της δουλείας. Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Αϊτινού συγγραφέα Λουί-Φιλίπ Νταλαμπέρ (σε πρόσφατο «Βιβλιοβούλιο», την εκπομπή βιβλίου στο Κανάλι της Βουλής), «όλοι στην Αμερική έφτασαν με το ίδιο καράβι. Απλώς οι λευκοί ήταν στο κατάστρωμα και οι μαύροι στα αμπάρια».

"Το έγκλημα έγινε..." ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη (1925 - 2005) από τη συλλογή "Η Συνέχεια 3" (Μανόλη Αναγνωστάκη "Τα Ποιήματα", εκδ. "Πλειάς", 1975)

 ..............................................................

Μανόλης Αναγνωστάκης (1925 - 2005)

Το έγκλημα έγινε…


Το έγκλημα έγινε.

Έσπασες του παιδιού τον κουμπαρά

Χύθηκαν κάτω τα νομίσματα

Παλιές δεκάρες τρυπημένες στη μέση  

Και μεγάλα στιλπνά κέρματα.

Όχι, τίποτα δεν μπορείς πια ν’ αγοράσεις

Τόσα πολλά νομίσματα κι όλα άχρηστα

Τίποτα δεν μπορείς πια ν’ αγοράσεις

Και το παιδί να κλαίει

Κι εσύ τίποτα δεν μπορείς πια ν’ αγοράσεις

Και το παιδί να κλαίει και να ζητά

Τίποτα τίποτα πια.

"Η γριά" ποίημα του Ορέστη Αλεξάκη (1931 - 2015)

 ..............................................................

Ορέστης Αλεξάκης (1931 - 2015)




Η γριά




"Γυαλίζει ο δρόμος στη βροχή και δεν
θυμάμαι πού πηγαίνω κι η γυναίκα
μια στείρα μια γριά σακατεμένη
που στο κατώφλι σέρνεται, θλιμμένα
χαμογελά και πού πηγαίνεις, λέει
κανείς δεν είναι πια σ’ αυτή την πόλη
στο κάθε σπίτι τρέμει ο λυχνοστάτης
στο κάθε σπίτι κλείνει ο τελευταίος
κι αφήνει μόνο μια χαραμαδίτσα
για τους ανυποχώρητους μα τώρα
ρημώθηκαν οι δρόμοι κι οι πλατείες
νεκρές και τα καρνάγια ρημαγμένα
κι οι άντρες μας καιρό ξενιτεμένοι
λησμονημένοι σε παλιά ταξίδια
κι άλλες γυναίκες δεν έχει πια ο τόπος
να σε καλοδεχτούν και να σου στρώσουν
και μόνο εγώ σου απόμεινα καλέ μου
μια στείρα
μια γριά σακατεμένη
σε σκοτεινή αγκαλιά να σε τυλίξω."





Ορέστης Αλεξάκης