Django Reinhardt, Nuages (arrangement Roland Dyens) - Laura Rouy (youtube, 7.11.2025)

 ..............................................................

Django Reinhardt, Nuages (arrangement Roland Dyens) - Laura Rouy

(youtube, 7.11.2025)

"Η αποδιοργάνωση της Αριστεράς" έγραψε ο Κύρκος Δοξιάδης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 09.12.25)

 ...............................................................

Η αποδιοργάνωση της Αριστεράς

έγραψε ο Κύρκος Δοξιάδης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 09.12.25) 

Ο Αλέξης Τσίπρας, στο βιβλίο του «Ιθάκη», λέει ότι όταν σκεφτόταν να παραιτηθεί μετά την πρώτη εκλογική συντριβή τον Μάιο του 2023 είχε προτείνει πρώτα στην Εφη Αχτσιόγλου και κατόπιν στον Αλέξη Χαρίτση να αναλάβουν εκείνοι την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και είχαν αρνηθεί. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι ότι τους είχε «δώσει το δαχτυλίδι». Επομένως δεν είναι τυχαίο ότι η μεν Αχτσιόγλου ήταν η κύρια εναλλακτική στον Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2023, ο δε Χαρίτσης ανέλαβε να ηγηθεί του νέου σχήματος – αρχικά ως πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας και κατόπιν ως πρόεδρος του κόμματος.

Την Πέμπτη 29 Ιουνίου 2023, τέσσερις μέρες μετά τη δεύτερη εκλογική συντριβή, ο Τσίπρας δεν θα παραιτούνταν αν δεν είχε κάνει πρώτα τα κουμάντα του. Είχε αποφασίσει δύο πράγματα. Πρώτον, να καταστρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ για να επιβάλει τη γνωστή πεποίθηση κάθε μεγαλομανούς ηγέτη: Υστερα από εμένα το χάος. Και δεύτερον, αν κατά τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ προκύψει κάποιο εναλλακτικό σχήμα, να έχει μεριμνήσει ώστε τούτο να έχει προσωρινό χαρακτήρα – για να διαλυθεί όταν θα αποφασίσει να φτιάξει δικό του κόμμα. Το πρώτο το μεθόδευσε μέσω Κασσελάκη – ήξερε προφανώς ότι με πρόεδρο Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ νομοτελειακά θα διαλυόταν. Και το δεύτερο, έχοντας συμβάλει στο να ηγούνται κατά βάσιν «δικά του παιδιά» στο νέο σχήμα.

Παραθέτω τώρα απόσπασμα από την ομιλία του Τσίπρα στην παρουσίαση του βιβλίου του την περασμένη Τετάρτη (πηγή: «Εφ.Συν.», 4.12.25): «…σε κάθε πόλη, γειτονιά, περιοχή, χώρο εργασίας ή φοίτησης, πρωτοβουλίες επανίδρυσης, δικαιοσύνης και αλλαγής. Πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης, που θα σπάνε τα στεγανά της απομόνωσης μεταξύ των πολιτών. Πρωτοβουλίες που θα είναι ανοιχτές στην επιθυμία όλων να είναι συνεπιβάτες στο ταξίδι, μα αδιάβατες στην επιθυμία κάποιων να ταξιδεύουν πάντα στην πρώτη θέση. Από εδώ και στο εξής θα έχουμε προσκλήσεις για όλους αλλά δεν θα έχουμε ρεζερβέ στην πρώτη θέση για κανέναν».

Από μόνο του τούτο το απόσπασμα καθιστά παραπάνω από σαφές ότι ο Τσίπρας την περασμένη Τετάρτη στο «Παλλάς» προανήγγειλε ίδρυση κόμματος. Και ταυτόχρονα, στο ίδιο αυτό απόσπασμα, ο πρώην πρωθυπουργός αποσαφηνίζει και τη βασική δομή που θα προσλάβει το νέο κόμμα. Δεν θα υπάρχει «ρεζερβέ στην πρώτη θέση για κανέναν», που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν στελέχη που θα έχουν εξασφαλίσει εκ των προτέρων ηγετικές θέσεις – εξ ου και ο συμβολισμός του εξώστη όπου κάθισαν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Πράγμα που θα ακουγόταν βέβαια πολύ δημοκρατικό, αν περιελάμβανε και τον εαυτό του σε όσους αποκλείονται από το ρεζερβέ. Αλλά τι λέμε τώρα, προφανώς εκείνος δεν χρειάζεται ρεζερβέ στην πρώτη θέση ούτως ή άλλως – αφού θα ταξιδεύει στην καμπίνα του καπετάνιου.

Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πως αποφάσισε επιτέλους να πραγματοποιήσει τη σφοδρή επιθυμία που τον διακατείχε τουλάχιστον από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019. Να απαλλαγεί από όλα τα βαρίδια που θεωρούσε ότι αποτελούσαν τροχοπέδη στην πορεία της «αλλαγής», ιδρύοντας ένα κόμμα που θα είναι εξ αρχής ολόδικό του. Κατά τα πρότυπα της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1974 (εξ ου και το πλήρες νόημα της «νέας Μεταπολίτευσης» που θεωρεί αναγκαία). Ούτως ώστε να μην τίθεται καν ζήτημα να κατηγορηθεί και πάλι για «αρχηγισμό» – αφού το νέο κόμμα θα είναι εξ ορισμού και εξ υπαρχής αρχηγικό στην ίδια του τη δομή.

Ο Αλέξης Χαρίτσης, αντιδρώντας με ανάρτηση στα κοινωνικά μέσα, παρομοιάζει τον «εξώστη» με την κριτική στάση απέναντι στα (πολιτικά) πράγματα και αποσαφηνίζει τη σημασία των θέσεων της Νέας Αριστεράς, διαφοροποιούμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο από την ομιλία αλλά και το βιβλίο του Τσίπρα. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το κλείσιμο της ανάρτησής του. (α) Αναφέρεται (και πάλι) στην ανάγκη συγκρότησης ενός Λαϊκού Μετώπου για την ανατροπή του καθεστώτος Μητσοτάκη. (β) Με την υπαινικτική φράση «…τότε θα βρούμε και τον άνθρωπο που θα μπει μπροστά», δεν αποκλείει «αυτός ο άνθρωπος», δηλαδή ο ηγέτης του Λαϊκού Μετώπου, να είναι ο Τσίπρας. (γ) Η τελευταία φράση: «Λαϊκό Μέτωπο του “ενός” πάντως δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ», είναι σαν να απευθύνεται ευθέως στον Τσίπρα δηλώνοντάς του: «Δεν μπορείς μόνος σου, δηλαδή χωρίς εμάς, να κάνεις Λαϊκό Μέτωπο».

Ο μεν τους λέει: «Δεν υπάρχει ρεζερβέ για σας». Ο δε, δηλαδή ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, του απαντάει: «Ναι, αλλά δεν μπορείς χωρίς εμάς». Ο «δε» όμως φαίνεται σαν να αγνοεί (εσκεμμένα ίσως) κάτι σημαντικό. Ο Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται για Λαϊκό Μέτωπο (όπως το εννοεί ο Χαρίτσης) ούτως ή άλλως – θέλει να φτιάξει δικό του κόμμα. Με άλλα λόγια, σε αυτόν τον υποθετικό διάλογο, ο Τσίπρας είναι σαν να τους λέει: «Διαλύστε πρώτα αυτό το προσωρινό σχηματάκι που φτιάξατε και μετά θα σκεφτώ αν θα σας δεχτώ στο κόμμα μου».

Ομότιμος καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

"Τώρα" ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη (1925 - 2005) (Από τη συλλογή "Εποχές" & "Τα Ποιήματα 1941-1971" εκδ. "Πλειάς", 1975).

 ...............................................................

Μανόλης Αναγνωστάκης (1925 - 2005)

"Τώρα"

Κι όμως, Δημήτρη, ξανά πίσω δεν πρέπει να γυρίσουμε

Χρέος μας είναι πια να μη γυρίσουμε.

Ας ξανατραγουδήσουμε πάλι εκείνο το τραγούδι που λέγαμε στην αρχή

Ας ξανασκεφτούμε τα ίδια πάλι πράγματα όπως όταν ξεκινήσαμε

Γιατί όλα, ξέρεις, πως τελειώνουνε και μόνο ένα δεν τελειώνει

Γιατί κι η ίδια η ζωή, Δημήτρη, είναι κι αυτή όμορφη

Όσο κι αν έζησε κανείς μέρες πολύ κακές

Όσο κι αν είν’ μοιραίο να τις ζήσει ή κι αν τις ζει ακόμα.

Τώρα που φτάσαμεν εδώ δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε.

Πιο καλά να σταθούμε εδώ, μα όχι πάλι πίσω.

Μανόλης Αναγνωστάκης (1925 -2005)

(Από τη συλλογή "Εποχές" & "Τα Ποιήματα 1941-1971" εκδ. "Πλειάς", 1975).

"Ὁ βυθός" ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη (1919 - 2005) Από τη συλλογή "Παραλογαίς" (1948) & "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1945 - 1971" - (εκδ. "Κέδρος" 1981)

 ...............................................................

              Μίλτος Σαχτούρης (1919 - 2005)

Ὁ βυθός





Ἕνας ναύτης ψηλὰ
στὰ κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ᾿ στὸ φεγγάρι

Κι ἡ κοπέλα ἀπ᾿ τὴ γῆς
μὲ τὰ κόκκινα μάτια
λέει ἕνα τραγούδι
ποὺ δὲ φτάνει ὡς τὸ ναύτη

Φτάνει ὡς τὸ λιμάνι
φτάνει ὡς τὸ καράβι
φτάνει ὡς τὰ κατάρτια

Μὰ δὲ φτάνει ψηλὰ στὸ φεγγάρι


Κι εδώ το ποίημα με τίτλο "Ένας ναύτης στο φεγγάρι"μελοποιημένο από τον Μάνο Χατζιδάκι με ερμηνεία από τον Σπύρο Σακκά

[«Νέα αμερικανική απόβαση»: Προς τη δεύτερη φάση"] του Ρούντι Ρινάλντι ("Δρόμος", τ.755, 6.12.2025 & facebook, 8.12.2025)

 ...............................................................

«Νέα αμερικανική απόβαση»: Προς τη δεύτερη φάση

του Ρούντι Ρινάλντι ("Δρόμος", τ.755, 6.12.2025 & facebook, 8.12.2025)

Σε μια περίοδο μεγάλης κοινωνικής δυσφορίας και αναταραχής (αγροτικά, Τέμπη, ακρίβεια, ΟΠΕΚΕΠΕ κ.λπ.) δίνεται από όλα τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα μικρή δημοσιότητα σε μια καίρια διαδικασία που είναι σε πλήρη εξέλιξη, και αφορά μεγάλες διευθετήσεις και αναδασμούς στην περιοχή μας. Οι σχετικές διεργασίες μπορούν να χαρακτηριστούν ως «νέα αμερικανική απόβαση» στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα μετατρέπεται με πολύ γοργούς ρυθμούς σε Πόρτο Γκρέκο, σε κόμβο ενέργειας και στρατιωτικής συνεργασίας (τη λένε «αμυντική»), συμπληρωματικό προς τις ΗΠΑ και τις στρατηγικές τους επιδιώξεις. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που η επιλογή του πολέμου, σπονδυλωτού, με διαφορετικά επίκεντρα και εστίες, με διαδικασίες «ειρήνευσης» στιλ Γάζας ή με το άνοιγμα νέων μετώπων (π.χ. Βενεζουέλα), αποτελεί σταθερή επιλογή και διέξοδο ειδικά της Δύσης. Η ίδια η Ε.Ε. συνεχίζει τις επιλογές πολέμου με νέα δόγματα και ειδικά προγράμματα στρατιωτικοποίησης και πολεμικής οικονομίας.

Η ελλιπής συζήτηση για τη νέα φάση που ξανοίγεται, η ελάχιστη επικέντρωση στο τι επιδιώκει η πολιτική Τραμπ στην περιοχή και στη χώρα μας –ενώ αυτά θα επηρεάσουν όλες τις εξελίξεις– αποδεικνύει πως η ενημέρωση και οι πανηγυρισμοί για «αναβάθμιση» της Ελλάδας είναι μια εκτεταμένη συγκάλυψη των ιδιαίτερα επικίνδυνων εξελίξεων. Η αποικιοποίηση της χώρας προχωρά ταχύτατα και νέα δεσμά την τυλίγουν, μαζί με όσα έχουν επισωρευτεί την τελευταία 15ετία με τα μνημόνια (που ισχύουν και δεν έχουν καταργηθεί).

Στο παρόν σημείωμα θα εξετάσουμε τα ζητήματα της νέας αμερικανικής απόβασης και ένα ιδιαίτερο σημείο της, την είσοδο στη δεύτερη φάση της, όπως αυτή περιγράφτηκε από τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Άγκυρα σε συνέντευξή του στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής.

Κίμπερλι Γκίλφοϊλ: νέα Ύπατη Αρμοστής των ΗΠΑ, πρώτη φάση της «νέας αμερικανικής απόβασης»

Μετά από πολύμηνη αναμονή η κα Κίμπερλι έφθασε στην Αθήνα τον Νοέμβριο και έπιασε αμέσως δουλειά, πέρα από τις κοσμικές εμφανίσεις και τα διάφορα… σελέμπριτι ιβέντς που συνοδεύουν την «πολιτική» επί των ημερών μας. Ξεκαθάρισε αμέσως πως βρίσκεται εδώ για να προωθήσει την πολιτική Τραμπ και τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή, διανθίζοντας τους στόχους αυτούς με λόγια περί ελληνοαμερικανικής φιλίας και άλλα τέτοια. Ξεκαθάρισε πως η αμυντική, επιχειρηματική και ενεργειακή «συνεργασία» περνά μέσα από τον εξοστρακισμό της κινεζικής Cosco από τον Πειραιά και την πλήρη διακοπή των όποιων οικονομικών σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας. Καθαρό πρόγραμμα και με φόρα.

Έτσι μέσα σε λίγες εβδομάδες έγιναν συμφωνίες και αποφασίστηκαν σχέδια για την υλοποίηση όλων αυτών των στόχων. Με συμμετοχή 4 υπουργών των ΗΠΑ έγινε συμφωνία για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων βορειοδυτικά της Κέρκυρας στο οικόπεδο 2. Αποφασίστηκε να δημιουργηθεί λιμάνι στην Ελευσίνα ώστε να παρακαμφθεί ο Πειραιάς. Στο Θριάσιο θα εγκατασταθεί μια τεράστια επιχείρηση αμερικάνικων logistics με σύνδεση προς το λιμάνι Ελευσίνας και το αεροδρόμιο Σπάτων. Ερευνώνται χώροι για νέες εγκαταστάσεις για το αμερικανικό LNG στην περιοχή του Βόλου, ενώ ήδη διευρύνονται οι αμερικάνικες εγκαταστάσεις datacenter για επιχειρήσεις πληροφορικής και Τεχνητής Νοημοσύνης. Παράλληλα η κυρία Ύπατη Αρμοστής επέβλεψε τις συναντήσεις κατά την επίσκεψη του Ζελένσκι στην Αθήνα, και ήδη έχει αναγγείλει περιοδείες σε όλους τους τόπους της χώρας που υπάρχουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις. Ήδη η κα Μπακογιάννη προσκάλεσε την κα Κίμπερλι στα Χανιά ώστε να επισκεφθεί τη βάση της Σούδας, που επεκτείνεται κι άλλο.

Η ελληνική Βουλή υποδέχθηκε προχθές την κα Κίμπερλι, και ο πρόεδρος της Βουλής της πρόσφερε ένα τριαντάφυλλο, ενώ το ρεπορτάζ μας πληροφορεί πως ανταλλάχθηκαν δώρα στη μεταξύ τους συνάντηση. Την ίδια περίοδο, Δένδιας, Πιερρακάκης και Παπασταύρου, αντίστοιχα υπουργοί Άμυνας, Οικονομίας και Ενέργειας, ταξίδευσαν στις ΗΠΑ. Εκεί είχαν επαφές και συνομιλίες που αφορούσαν τομείς που εμπίπτουν στις αρμοδιότητές τους, ώστε να εξυπηρετηθεί με τον καλύτερο τρόπο η «νέα αμερικανική απόβαση» στην Ελλάδα, και ίσως για να αποκτήσουν επαφές για τις πολιτικές εξελίξεις που ήδη έχουν σχεδόν προαναγγελθεί.

Το μήνυμα της πρώτης φάσης και τα ιδρύματα

Όλα αυτά –που δεν καθόλου λίγα– μέσα σε ένα μήνα περίπου προδιαγράφουν την πρώτη φάση. Συνοπτικά μας λένε: Είμαστε τα νέα αφεντικά. Ξεχάστε τις αηδίες περί «Μπαϊντενόπουλος» που λέγατε, αυτά πέρασαν, τώρα είναι η εποχή Τραμπ. Σπεύστε όλοι να υποβάλλεται τα σέβη σας και την υπακοή σας σε όσα λέει η Πρεσβεία μας. Τέλος, αυτό είναι. Πανηγυρίστε σε αυτό το πλαίσιο. Όποιος το αμφισβητήσει, δεν θα έχει καμία τύχη.

Δεν περιμένουν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι (κατά το «είναι φίλοι μας οι Γερμανοί» μιας άλλης εποχής) να γίνουν όλα από το πολιτικό προσωπικό. Έχουν βάλει σε κίνηση και όλον τον «ελληνοαμερικάνικο» παράγοντα. Τι «Greeks for Trump» με επικεφαλής τον κ. Χρήστο Μαραφάτσο, σχεδόν ειδικό σύμβουλο της κας Κίμπερλι, και τι «American Hellenic Institute» (ΑΗΙ), που μάλιστα έκανε πρόσφατα στην Αθήνα εκδήλωση παρουσία της κας Κίμπερλι. Το ΑΗΙ λειτουργεί ως «think-tank», σαν ομάδα πίεσης και λόμπι επιρροής στην αμερικανική νομοθετική και κυβερνητική διαδικασία, ειδικά για θέματα εξωτερικής πολιτικής στην Ανατολική Μεσόγειο. Επί της ουσίας η αποστολή του είναι να προωθεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ όσον αφορά την εξωτερική πολιτική στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης & Ανατολικής Μεσογείου, εστιάζοντας ιδιαίτερα σε κράτη όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει και τα «δικαιώματα» της ελληνοαμερικανικής κοινότητας στις ΗΠΑ.

Δύο πρόσφατα παραδείγματα: σε πρόσφατη επιστολή προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, το AHI ζητά από την Ουάσιγκτον να στηρίξει την Κύπρο για να αναγνωριστεί ως βασικός εταίρος του NATO. Επίσης προωθεί τη σχηματοποίηση περιφερειακών συνεργασιών ασφαλείας – για παράδειγμα τη μορφή «3+1» (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ +ΗΠΑ), ως στρατηγικό μέσο περιφερειακής σταθερότητας και αντιστάθμισης γεωπολιτικών προκλήσεων.

Δεύτερη φάση: Η νέα περιφερειακή τάξη πραγμάτων υπό τις ΗΠΑ

Η συνέντευξη του Τομ Μπάρακ, πρέσβη των ΗΠΑ στην Άγκυρα (Καθημερινή, 30/11/2025) πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, ενώ η σημασία της είναι μεγάλη, αφού προδιαγράφει τη δεύτερη φάση της αμερικανικής απόβασης στην περιοχή. Πριν μιλήσουμε για όσα είπε ο Τομ Μπάρακ, να τονίσουμε ότι τόσο αυτός όσο και η κα Κίμπερλι δεν προέρχονται από το διπλωματικό σώμα των ΗΠΑ: είναι άνθρωποι του στενού κύκλου του Τραμπ που αναλαμβάνουν ρόλους σε επίμαχες περιοχές.

Ούτε συζήτηση για το ποιος καταλαμβάνει την πιο επίμαχη θέση: αναμφισβήτητα ο κ. Τομ Μπάρακ, αφού η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τουρκία έχει κομβική σημασία για τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, αλλά και επειδή έχει αρμοδιότητες και για όλες τις περιοχές στις οποίες αναμιγνύεται ήδη η Τουρκία – με προεξάρχον παράδειγμα τη Συρία. Στην Ελλάδα ήταν υπεραρκετή η κα Κίμπερλι, δεδομένου ότι τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και η οικονομική ελίτ της χώρας είναι από πολύ έως πάρα πολύ υποτακτικοί και πρόθυμοι σε ό,τι διατάξει το νέο αφεντικό των ΗΠΑ.

Τι είπε λοιπόν ο κ. Τομ Μπάρακ; Περιέγραψε με λίγα λόγια τη δεύτερη φάση, που περιλαμβάνει νέες σχέσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία (υπό την εποπτεία των ΗΠΑ). Οι νέες σχέσεις σημαίνουν τη μετατροπή του Αιγαίου (αλλά και όλης της Ν.Α. Μεσογείου) σε διάδρομο και περιοχή κυριαρχίας των ΗΠΑ, οι οποίες με διάφορα ανταλλάγματα και διευθετήσεις προς τα συμβαλλόμενα μέρη θα μπορούν να προωθούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα σε αυτό το καυτό γεωπολιτικά επίκεντρο.

Ο Τομ Μπάρακ και ο Τραμπ, δηλαδή οι ΗΠΑ, βλέπουν το Αιγαίο σαν διάδρομο. Οι δύο πλευρές του διαδρόμου είναι από τη μία μεριά η Ελλάδα (ασχέτως κυβερνήσεων και εσωτερικού καθεστώτος) και από την άλλη η Τουρκία. Οι δύο χώρες συναποτελούν την πύλη για να κυκλοφορούν εμπορεύματα και ενέργεια από Μεσόγειο προς Βορρά και από Κασπία θάλασσα προς Μεσόγειο. Οι ΗΠΑ θα εγγυώνται με τη στρατιωτική και οικονομική τους παρουσία (σαν κονίαμα που συνδέει δύο τούβλα, είπε ο κ. Μπάρακ!) τη σταθερότητα στην περιοχή – με το αζημίωτο βέβαια. Μια νέα αυτοκρατορική (ΗΠΑ) νοοτροπία θα πλασάρεται σαν μια νέα «ευμάρεια» στην περιοχή, που θα ξεπερνά τους αναχρονισμούς των εθνών- κρατών όπως αυτά δημιουργήθηκαν το 1919 και διέσπασαν τους δρόμους επικοινωνίας ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή.

Διατεταγμένη «φιλία» και συμφωνίες α λα Τραμπ

Με απλά λόγια, η δεύτερη φάση της νέας αμερικάνικης απόβασης είναι μια νέα εκδοχή ελληνοτουρκικής φιλίας υπό την εποπτεία των ΗΠΑ, «φιλίας» που θα συμπεριλαμβάνει και την «επίλυση» του Κυπριακού (τώρα η Κύπρος θεωρείται περίπου ως «απόστημα» σε μια υγιή περιοχή ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας!). Πολιτικά αυτά σημαίνουν ότι στη δεύτερη φάση, αφού ξεκαθαρίστηκε πλήρως ο ρόλος της Ελλάδας, θα πρέπει να πέσουν υπογραφές σε συμφωνίες «ειρήνευσης» α λα Τραμπ, που θα παρουσιαστούν ως «νέα εποχή» και τεράστιας έμπνευσης.

Αυτές οι συμφωνίες θα σημάνουν τον περιορισμό σε μεγάλο βαθμό των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και της κυριαρχίας των δύο ελληνικών κρατικών οντοτήτων (Ελλάδας και Κύπρου) προς όφελος της Τουρκίας –που πρέπει να δελεαστεί με δώρα για να πάψει να αλληθωρίζει προς Ανατολάς– και κυρίως προς όφελος των στρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό ο Τομ Μπάρακ κάνει λόγο για «νέα τάξη πραγμάτων» στην Ανατολική Μεσόγειο συνολικά.

Η πατρότητα του συνθήματος «νέα τάξη πραγμάτων» ανήκει στον Χίτλερ και το υιοθέτησε ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος κατά τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ, κάνοντας επίσης λόγο για νέο αμερικανικό αιώνα. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έγινε κάτω από αυτό το σύνθημα, και στο όνομα της καταπολέμησης των «αναχρονισμών» παλιότερων παγκόσμιων συσχετισμών. Τώρα το σύνθημα επανέρχεται για τις τρέχουσες ανάγκες της Τραμπικής Αμερικής.

Μήπως υπερβάλλουμε; Ας του δώσουμε τον λόγο για να ξέρει ο αναγνώστης πώς σκέφτονται «οι φίλοι μας οι Αμερικανοί».

Τι είπε ο Τομ Μπάρακ στην Καθημερινή

● Ερώτηση (του δημοσιογράφου Μανώλη Κωστίδη): Γνωρίζετε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πώς θεωρείτε ότι πρέπει να χαραχθεί ένας οδικός χάρτης ώστε να βελτιωθούν, ειδικά στην Ανατολική Μεσόγειο;

Μπάρακ: Νομίζω ότι αυτό ξεκινάει τώρα. Αυτό που βλέπουμε στον κόσμο είναι μια νέα δυναμική, μια προσπάθεια να αφήσουμε τις πικρίες του παρελθόντος στο περιθώριο και να δημιουργήσουμε ένα νέο πλαίσιο. Κι αυτό πρέπει να αρχίσει από την Ελλάδα και την Τουρκία. Δεν έχει νόημα δύο μεγάλες χώρες, δεμένες η μία με την άλλη, να κρατούν ακόμη έριδες για γεγονότα που έγιναν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν.

Έχουμε μια σπουδαία νέα πρέσβειρα της Αμερικής στην Ελλάδα – είναι πολύ καλή φίλη μου. Το συζητήσαμε και με τον πρόεδρο Τραμπ· αναρωτηθήκαμε αν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως «κονίαμα», σαν αυτό που ενώνει δύο τούβλα, για να έρθουν πιο κοντά με έναν νέο τρόπο, βήμα-βήμα. Ήρθε η ώρα. Πρέπει να γίνει. Μια νέα περιφερειακή τάξη πραγμάτων, ένας νέος τρόπος συνεργασίας είναι αναγκαίος. Και ελπίζουμε η Αμερική να μπορέσει να αποτελέσει γέφυρα. Αυτός είναι ο στόχος μας.

● Ερώτηση: Πιστεύετε ότι η δημιουργία ενός φόρουμ ανάμεσα στις δύο χώρες στην Ανατολική Μεσόγειο θα μπορούσε να αποτελέσει έναν καλό οδικό χάρτη;

Μπάρακ: Απολύτως. 100%. Πρέπει. Όλα ξεκινούν από την επικοινωνία – και η επικοινωνία τροφοδοτείται περισσότερο από την ευημερία παρά από τον φόβο. Αν οι δύο χώρες έρθουν κοντά, σκεφτείτε τι θα μπορούσε να δημιουργηθεί: για τις δύο χώρες, για όλους τους ανθρώπους τους, για όλες τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Ένα νέο πλέγμα συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο – ενότητας, ευημερίας, καλύτερης ζωής για τα παιδιά. Πρέπει να γίνει αυτό.

● Ερώτηση: Είπατε για μια «φόρμουλα» από την Κασπία μέχρι τη Μεσόγειο – μια λύση που αναφέρατε σε συνέντευξή σας. Τι εννοείτε;

Μπάρακ: Κοιτάζω τα μαθήματα της Ιστορίας – τι μάθαμε από το παρελθόν. Το ίδιο κάνει και ο προϊστάμενός μου. Ο λόγος που ο πρόεδρος Τραμπ μπορεί να έχει αυτή τη συνολική παγκόσμια θεώρηση είναι γιατί μελετάει την Ιστορία. Ο Δρόμος των Μπαχαρικών, ο Δρόμος του Μεταξιού συνέδεαν την Ανατολή με τη Δύση μέσα από τρεις ή τέσσερις διαφορετικές διαδρομές. Και πάνω σε αυτούς τους δρόμους ευημερίας αναπτύχθηκε μια ώσμωση πολιτισμών. Αυτό μπορεί να συμβεί ξανά, αλλά έχει αναχαιτιστεί από τη δημιουργία εθνών-κρατών μετά το 1919. Η ιδέα ότι κάθε χώρα, κάθε κράτος κυβερνάται με διαφορετικό τρόπο δεν έχει λειτουργήσει τόσο καλά… Για να δημιουργήσουμε ένα νέο μοντέλο ευημερίας, σκεφτείτε το: έχουμε την Κασπία Θάλασσα με τεράστια αποθέματα ορυκτών καυσίμων, αποκλεισμένα από τη Μεσόγειο, όπου η Ελλάδα και η Τουρκία είναι η πύλη. Πώς γίνεται να είναι ανοιχτή αυτή η πύλη; Αν απαλλαγείς από τις πολιτικές επιπλοκές. Και από τις πολιτικές επιπλοκές απαλλάσσεσαι όταν υπάρχει ευημερία. Αυτή είναι η ελπίδα μας.

● Ερώτηση: Είναι η Κύπρος σημαντική για την περιοχή; Για την επίλυση αυτών των προβλημάτων;

Μπάρακ: Φυσικά. Δεν μπορείς να έχεις ένα απόστημα στο κέντρο ενός κατά τα άλλα υγιούς σώματος. Κάθε μέρος αυτού του σώματος πρέπει να θεραπευτεί. Και η Κύπρος είναι κρίσιμο μέρος του. Η ελπίδα μας είναι ότι θα συμπεριληφθεί στη λύση.

Η εκκωφαντική απουσία του θέματος

Κανένας από τον πολιτικό φάσμα δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται στα σοβαρά για το ζήτημα της «νέας αμερικανικής απόβασης» και της νέας περιφερειακής τάξης πραγμάτων που σχεδιάζουν. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει αποδεχτεί αυτό το πλαίσιο, σχεδιάζει εντός αυτού του πλαισίου χωρίς να το αμφισβητεί. Άλλοι πανηγυρίζουν για τους «φίλους Αμερικανούς» που μας κάνουν και εμάς ισχυρούς… κι άλλοι (οι «αντιπολιτευόμενοι») ποιούν την νήσσα και δεν λένε κουβέντα για τις εξελίξεις αυτές, δείχνοντας ότι θα σεβαστούν πλήρως το νέο πλαίσιο. Κι αυτά φανερά, διότι από πίσω από τις κουρτίνες όλοι σπεύδουν να αποκτήσουν επαφές και να φανούν χρήσιμοι στον Τραμπ και την κα Κίμπερλι. Είπαμε, Πόρτο Γκρέκο η Ελλάδα με «διευκολύνσεις», με «κορίτσια ο Στόλος», με «Σούδα», με Κίμπερλι και τουαλέτες, με μπουζούκια και τουρισμό πολυτελείας, με γλείψιμο και έρποντας όλοι σχεδόν για μια θέση στην αποικία… Κι άλλοι (με τις ευλογίες της Πρεσβείας) ξεκινούν για την «Ιθάκη» έχοντας καταπιεί τη γλώσσα τους για θέματα Ανεξαρτησίας και πραγματικής Δημοκρατίας και Λαϊκής Κυριαρχίας. Κυνισμός και νεοραγιαδισμός προς όλα τα αφεντικά: Μεγάλα, Περιφερειακά, Ολιγαρχικά…

(Δρόμος, φύλλο 755, 6/12/25)

Arvo Pärt : Mozart's Adagio (youtube, 26.11.2016 / Brilliant Classics 2006)

 ...............................................................

Arvo Pärt : Mozart's Adagio

Mozart's Adagio pour violon, violoncelle et piano d'Arvo Pärt (né en 1935), basé sur la sonate n°2 K280 de Wolfgang Amadeus Mozart (1756 - 1791).

Violon : Benjamin Hudson

Violoncelle : Sebastian Klinger

Piano : Jürgen Kruse

"Ὁ πατέρας μου ἤθελε νὰ φτιάξει ἕνα σπίτι" από τη συλλογή "Οι Πυροτεχνουργοί" (εκδ. "Εστία", 1982 γ' έκδοση)

 ...............................................................

Γιώργος Μαρκόπουλος (γ. 1951, Μεσσήνη)

Ὁ πατέρας μου ἤθελε νὰ φτιάξει ἕνα σπίτι

Ὁ πατέρας μου ἔφαγε μιά ζωὴ γιὰ νὰ φτιάξει ἕνα σπίτι.

Ἀπογεύματα, Κυριακὲς στὸ κουζινάκι χωρὶς ἕνα γλυκὸ ἢ ἕνα καφενεῖο.

Ὅταν πέθανε ἄφησε ἕνα χορταριασμένο στρατὶ

ἕνα χτίσμα δίχως κουφώματα, δίχως σοφάτια, χρόνια...

Ἄλλαξαν οἱ καιροὶ ποὺ λέει κι ὁ λαός, γεγονότα συνέβησαν...

Χαθήκαμε μὲ τὸν ἀδελφό μου, μάθαμε πὼς πέθανε κι ὁ πατέρας.

Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν τὸ βράδυ σὲ κοιτῶ βαθιὰ στὰ μάτια.

Εἶναι μήπως ζήσω ἐγὼ τὴν ταπεινὴ θαλπωρὴ ποὺ ἐκεῖνος δὲν ἔζησε.

"Η Βενεζουέλα και η φενάκη της ανεξαρτησίας" γράφει ο Δημήτρης Σαρρής (tvxs,gr, 7.12.2025)

 ...............................................................

Η Βενεζουέλα και η φενάκη της ανεξαρτησίας

                       γράφει ο Δημήτρης Σαρρής (tvxs,gr, 7.12.2025)

Στην Καρθαγένη των Ινδιών, όπως λεγόταν κάποτε, στην Καρθαγένη της Καραϊβικής και της Κολομβίας, όπως είναι γνωστή σήμερα, υπάρχει μεγάλη ιστορία και ασύγκριτη ομορφιά.

Πρόκειται για έναν από τους πιο γραφικούς αποικιακούς οικισμούς του δυτικού ημισφαιρίου.

Όμορφα, κομψά σπίτια μιας πάλαι ποτέ αριστοκρατίας σε χρώμα ώχρας και σε απαλές αποχρώσεις που παραπέμπουν στην τροπική ζέστη, στο χρώμα, στη χαρά της ζωής, στη χώρα των πολλών φρούτων, του καφέ και των ζεστών θαλασσών.

Καλοσχεδιασμένη ρυμοτομία, ευρύχωρα παράθυρα, εσωτερικές αυλές, όμορφες εκκλησίες με ξεφτισμένους τοίχους, αλλά με υπέροχη εσωτερική διακόσμηση, κομψά καταστήματα, τα τείχη της πόλης και οι ιστορίες για κουρσάρους, για πειρατές, για προμαχώνες, για Άγγλους που επιβουλεύθηκαν αυτά τα μέρη πριν από τρεις αιώνες και Ισπανούς που τα κατέκτησαν πριν από πέντε αιώνες, αναζητώντας το περίφημο Ελντοράντο. Αυτό ήταν το χρυσό ή μάλλον το επίχρυσο όνειρο του κάθε Ευρωπαίου τυχοδιώκτη.

Στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης που βλέπει προς την ενδοχώρα και όχι προς τη θάλασσα, εκεί όπου τα τείχη συναντούν την μοντέρνα αστική περιοχή, είναι απλώνεται ένα μεγάλο και δημοφιλές σημείο συνάντησης, δίπλα στις οχυρώσεις και στους πύργους της ισπανικής εποχής.

Σ’ αυτό το σημείο συνάντησης, ιδίως όταν βραδιάζει, η κίνηση γίνεται ακόμα περισσότερη, ευχάριστη και ζωντανή, αλλά και λίγο πιο… ύποπτη.

Πάρα πολλές πανέμορφες κοπέλες κοιτούν λάγνα τους τουρίστες που περιφέρονται. Άλλες, μεγαλύτερης ηλικίας στέκονται σε κάποιες γωνιές και κάτι πουλούν, κάτι ρωτούν, κάτι διαπραγματεύονται, κάτι ζητάνε κι αυτές.

Τα μπαρ είναι γεμάτα με κόσμο και η πλειονότητα κι εκεί είναι γυναίκες.

Οι μικροπωλητές έχουν μόλις αποσυρθεί από τους πάγκους τους, αλλά μερικοί είναι ακόμα έξω και πωλούν πάγο και ποτά. Η ζωή της πόλης αλλάζει χρώμα, κάτω από το πέπλο της τροπικής νύχτας.

Μια ξαφνική καταιγίδα που έρχεται από τη θάλασσα, διακόπτει την κίνηση και θέτει σε κίνδυνο τα κραυγαλέα μεηκ απ, τις χρωματιστές γόβες και τις κοντές φούστες με τα στρας. Μερικοί φεύγουν από το ιστορικό κέντρο μιας και η βροχή φαίνεται ότι θα κρατήσει αρκετά. Πάνε προς τις άθλιες γειτονιές τους, πολλοί μαζί μέσα σε ένα δωμάτιο, σε μια συνοικία όπου κυριαρχούν μικρά μαγαζάκια που κάνουν εμβάσματα και κάθε λογής εξυπηρετήσεις.

Από πού είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι φτωχοί, οι αδύναμοι, αλλά συνάμα και λαμπεροί και νυχτερινοί που ζητούν χρήμα και πουλούν την παρέα τους; Από τη Βενεζουέλα, απ’ τη γειτονική Βενεζουέλα.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην όμορφη παραθαλάσσια περιοχή της Σάντα Μάρτα, λίγο πιο ανατολικά, πιο κοντά στα σύνορα με τη Βενεζουέλα. Κι εκεί οι πλατείες είναι γεμάτες κόσμο. Σε ένα πάρκο ζητιανεύουν οικογένειες ολόκληρες που είναι κι αυτές απ’ τη Βενεζουέλα. Σε ένα άλλο σημείο, κάποιοι πιο δημιουργικοί φτιάχνουν πορτοφόλια, τετράδια και άλλα διάφορα είδη χειροτεχνίας από αμέτρητα χαρτονομίσματα Βενεζουέλας που δεν έχουν πλέον καμία αξία. Πακέτα με χρήματα της γειτονικής χώρας, ενθύμια μια κατεστραμμένης οικονομίας, πωλούνται ως σουβενίρ στους πάγκους της πόλης.

Τόσο στην Καρθαγένη όσο και στη Σάντα Μάρτα, τα τελευταία χρόνια, έχει υπάρξει ένα κύμα άνευ προηγουμένου μετανάστευσης από τη Βενεζουέλα προς την Κολομβία.

Αλλά οι μετανάστες της Βενεζουέλας δεν έχουν πάει μόνο εκεί. Έχουν απλωθεί σε όλη τη Λατινική Αμερική. Μία εικόνα που στοιχειώνει πολλούς ταξιδιώτες τα τελευταία χρόνια στη Λατινική Αμερική είναι οι άνθρωποι που είναι κρεμασμένοι σε φορτηγά και περπατούν για πολλά χιλιόμετρα, μπορεί κανείς να τους δει στους δρόμους του Εκουαδόρ, της Κολομβίας, του Περού ή ακόμα και της Χιλής. Είναι οι εκατοντάδες άνθρωποι με το σκούρο χρώμα και το λαμπερό βλέμμα που ζητιανεύουν σε κάποια πλατεία, που εμπορεύονται πράγματα σε κάποιον δρόμο, που μιλούν τρυφερά σε κάποιο μπαρ.

Και έρχεται η στιγμή που ο μέσος Ευρωπαίος τουρίστας βλέποντας αυτή την κατάσταση, αναφωνεί αγανακτισμένος:

«Μα είδες πώς τους έκανε ο Μαδούρο;»

Τότε έρχεται η απάντηση από έναν άλλο συνταξιδιώτη, που είναι στενοχωρημένος, αλλά όχι αγανακτισμένος:

«Ο Μαδούρο τους έκανε έτσι; Έχεις διαβάσει ποτέ ποιες είναι οι κυρώσεις που έχουν ψηφιστεί κατά της Βενεζουέλας; Τις έχουμε ψηφίσει κι εμείς, ως ΕΕ. Επειδή, λένε στην ΕΕ, παραβιάζεται η δημοκρατία εκεί!

Έχουμε αντιληφθεί τι βάρος και πίεση δέχεται αυτή η χώρα;

Έχουμε καταλάβει ποιο είναι το μέγεθος του οικονομικού στραγγαλισμού της Βενεζουέλας εδώ και 20 χρόνια;

Πώς λοιπόν αυτή η κοινωνία μπορεί να ζήσει όταν ένας ολόκληρος πλανήτης δυσφημίζει την κυβέρνησή της, όταν πάμπολλες και πανίσχυρες χώρες αμφισβητούν τις εκλογές και θέλουν να ρίξουν τον πρόεδρό της;

Πώς να επιβιώσει μια χώρα όταν η περίφημη επιτροπή των Νομπέλ Ειρήνης δίνει το βραβείο σε μία Βενεζολάνα η οποία προτείνει πόλεμο κατά της χώρας της;

Πόσο να αντέξει μια κυβέρνηση όταν το ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών αποκλείει τη θάλασσα μπροστά της και δείχνει με τα κανόνια του προς μία αναγκαστική πολιτική αλλαγή;

Για πόσο μπορεί να κάνει υπομονή ένας λαός υπό καθεστώς εκβιασμού εδώ και δεκαετίες;

Πώς να ορθοποδήσει η οικονομία ενός κράτους μέσα σε αυτές τις συνθήκες αποκλεισμού;»

Η Βενεζουέλα είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα του πώς μία χώρα της Λατινικής Αμερικής τιμωρείται συνεχώς, επαναλαμβανόμενα και επίμονα γιατί έκανε τη λάθος πολιτική επιλογή. Τιμωρείται ο ίδιος ο λαός γιατί επέλεξε να μην ζει σ’ αυτό το μόνιμο καθεστώς ακραίων ανισοτήτων που επικρατεί σε όλη την ήπειρο. Είναι εύκολο να πούμε «φταίει ο Μαδούρο», ή «κοίτα πώς τους έκανε», αλλά ίσως είναι λίγο πιο περίπλοκο να καταλάβουμε και να σκεφτούμε τι οδήγησε τη Βενεζουέλα εκεί που την οδήγησε και ποιοι ακριβώς ευθύνονται γι’ αυτό.

Οι Βενεζολάνοι δεν είναι ούτε κακοί ούτε διαφορετικοί, αλλά έχουν υποστεί έναν απίστευτο ρατσισμό και ταπεινώσεις άνευ προηγουμένου λόγω της κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα τους. Δεν είναι άνθρωποι με ροπή στο έγκλημα όσοι έρχονται από τη Βενεζουέλα. Δεν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι. Δεν είναι κάτι το διαφορετικό. Έχουν κοινή ιστορία με όλους τους λαούς που ζουν γύρω τους και δίπλα τους. Ζούσαν στην ίδια χώρα, μιλούν την ίδια γλώσσα, έχουν την ίδια θρησκεία. Η Βενεζουέλα ήταν μια ενιαία χώρα μαζί με την Κολομβία, το Εκουαδόρ και τον Παναμά ως το 1830.

Το ζήτημα που τίθεται είναι το ποιοι και γιατί καταδίκασαν αυτή τη χώρα σε μία ανεπανόρθωτη κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, σε μία μη αναστρέψιμη φτώχεια η οποία ναι μεν μπορεί να οδηγήσει σε μία πολιτική αλλαγή, αλλά σίγουρα η πολιτική αυτή αλλαγή δεν θα επαναφέρει ούτε ισορροπία, ούτε ευημερία, ούτε προοπτική για το μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Βενεζουέλας.

Ας δούμε όμως τα παρακάτω, το οποία διαβάζουμε από την ιστοσελίδα του «Λεξικού της Ιστορίας της Βενεζουέλας», στο κεφάλαιο «Δημόσιο Χρέος»:

***Η Βενεζουέλα ως το 1830 ανήκε στη Μεγάλη Κολομβία (Κολομβία/Νέα Γρανάδα, Βενεζουέλα, Εκουαδόρ). Αργότερα, το κράτος αυτό διαλύθηκε μέσα στο πλαίσιο του «διαίρει και βασίλευε».

«…ανατέθηκε στον Φερνάντο Πενιάλβερ να εξασφαλίσει δάνειο έως και 3.000.000 λίρες στερλίνες. Αυτός ο νέος αξιωματούχος βρήκε τον Λόπεζ Μέντεζ φυλακισμένο στο Λονδίνο λόγω της πτώχευσης ενός από τους δανειστές που είχαν βοηθήσει στην άντληση των προηγούμενων 2.000.000 πέσος…

…Ο Πενιάλβερ αντικαταστάθηκε από τον Αντιπρόεδρο της Δημοκρατίας, Φρανθίσκο Αντόνιο Ζέα, ο οποίος …συμφώνησε σε μειονεκτικούς όρους που απέρριψε ο προκάτοχός του. Το χρέος που αρχικά ανέλαβε ο Ζέα, το οποίο ενοποιούσε όλους τους τίτλους που εκδόθηκαν από την Κολομβία, ήταν 731.762 λίρες στερλίνες, συμπεριλαμβανομένων 60.000 που έλαβε για να καλύψει τα έξοδα ενός ταξιδιού που σχεδίαζε να κάνει στην Ισπανία…

Τον Οκτώβριο του 1821, οι εξουσίες που του είχε παραχωρήσει η Δημοκρατία ως δημοσιονομικού αντιπροσώπου ανακλήθηκαν. Ωστόσο, είχε ήδη εξασφαλίσει ένα άλλο δάνειο στο Παρίσι με την αγγλική εταιρεία Herring, Graham & Powles ύψους 2.000.000 λιρών στερλινών…

…το οποίο περιελάμβανε όλα τα προηγούμενα δάνεια… το 1824 με συμφωνία των δανειστών και του Κολομβιανού εκπροσώπου, Manuel José Hurtado, αυτό το νέο δάνειο θα είχε έκπτωση 20% και θα συσσωρεύονταν τόκοι 6% ετησίως.

Επίσης, το 1824, άλλοι Κολομβιανοί επίτροποι, ο Francisco Montoya και ο Manuel Antonio Arrublas, έλαβαν δάνειο 4.750.000 λιρών στερλινών από τη βρετανική εταιρεία B.A. Goldschmidt & Co. με έκπτωση 20%, ετήσιο επιτόκιο 6% και 25ετή διάρκεια αποπληρωμής, με υποθήκη επί των κολομβιανών δημοσίων εσόδων ως εγγύηση για τους δανειστές.

Το 1830 το χρέος είχε φτάσει στις 6.750.000 λίρες – στερλίνες για τα τρία κράτη που θα προέκυπταν…

…Τα ανεξόφλητα υπόλοιπα αυτών των δύο τελευταίων δανείων θα αντιπροσώπευαν το εξωτερικό δημόσιο χρέος της Μεγάλης Κολομβίας, την αποπληρωμή του οποίου θα αναλάμβαναν η Νέα Γρανάδα, η Βενεζουέλα και ο Ισημερινός ως ανεξάρτητες δημοκρατίες μετά το 1830.

Η Νέα Γρανάδα (Κολομβία) ανέλαβε το 50%, η Βενεζουέλα το 28,50% και ο Ισημερινός το 21,50%. Και η Βενεζουέλα κληρονόμησε τα παρακάτω:

Για δάνειο 2.000.000 λιρών που συνομολογήθηκε στις 13 Μαΐου 1822 με την Herring, Graham & Powles του Λονδίνου: 570.000,00 λίρες

Ενίσχυσε την ανεξαρτησία μας

Γίνε συνδρομητής στο TVXSΔες τα πακέτα συνδρομών >

Για δάνειο 4.750.000 λιρών που συνομολογήθηκε στις 15 Μαΐου 1824 με την B.A. Goldschmidt & Co. του Λονδίνου: 1.318.295,15 λίρες…»

Δάνεια, δάνεια, δάνεια… Έτσι δημιουργήθηκαν οι ανεξάρτητες χώρες στις αρχές του 19ου αιώνα, τόσο στη Λατινική Αμερική, όσο και στην Ευρώπη. Πήραν δάνεια από τις ίδιες τράπεζες, τα «αγγλικά δάνεια», όπως τα λέμε στην Ελλάδα. Ανεξαρτησία δεν υπήρξε ποτέ, ούτε αυτόνομη πολιτική επιλογή. Υπήρξε διαχείριση, καλύτερη ή χειρότερη, πιο τίμια ή πιο διεφθαρμένη, αλλά πάντοτε υπό τη σκεπή και τον έλεγχο των δανειστών.

Από τις χρεωκοπημένες αυτοκρατορίες, Ισπανική, Οθωμανική, Ρωσική, προέκυψαν υποθηκευμένα κράτη, στα οποία οι δανειστές είχαν εμπράγματα και κυριαρχικά δικαιώματα («το χωράφι ανήκει στην τράπεζα!»). Στην Λατινική Αμερική έγιναν πάμπολλα πραξικόπημα για να διατηρηθεί αυτό το status quo του «εξ αποστάσεως» ελέγχου της εξουσίας. Εσχάτως, όταν ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αρέσει, ξεκινούν οι θεωρίες για «νοθεία και παραβίαση των κανόνων της δημοκρατίας» και η περίφημη –πλέον- αναγνώριση κάποιας «εξόριστης αντιπολίτευσης». Η δε εκλεγμένη κυβέρνηση βαφτίζεται «καθεστώς», όπως η κυβέρνηση του Μαδούρο. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.

Υπάρχει λοιπόν η ηθική επιλογή: Να παραμείνει ένας λαός ανεξάρτητος και αξιοπρεπής, αλλά μέσα σε ένα διαρκές φάσμα πίεσης, οικονομικού αποκλεισμού και πιθανού πολέμου ή να επιλέξει το σίγουρο μονοπάτι του υπάκουου και προβλέψιμου δανειολήπτη; Το δίλημμα δεν είναι πλέον πολιτικό, αλλά ηθικό – υπαρξιακό και προφανώς περιλαμβάνει και το ισχυρό κίνητρο της επιβίωσης. Αν έλειπε από την εξίσωση η φενάκη των λαών που φέρει τίτλους όπως «ανεξαρτησία και δικαιώματα, δημοκρατίες, εκλογές κι ελεύθερη βούληση», τότε η συζήτηση θα ήταν πιο τίμια και ξεκάθαρη.

Speak Low (1956) Billie Holiday "Speak Low", composed by Kurt Weill, with lyrics by Ogden Nash. (youtube, 21.2.2013)

 ...............................................................

Billie Holiday - Speak Low (1956) [Digitally Remastered]

"Speak Low", composed by Kurt Weill, with lyrics by Ogden Nash.


From the album: "All or Nothing at All" by Billie Holiday, released in 1958 on Verve Records, catalog MGV8329.

Recorded: Hollywood, August, 1956; January, 1957.


Personnel:
Billie Holiday - (vocals)
Ben Webster - (tenor sax)
Harry “Sweets” Edison - (trumpet)*
Jimmy Rowles - (piano)
Barney Kessel - (guitar)
Joe Mondragon; Red Mitchell* - (bass)
Alvin Stoller - (drums)