“μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα όλους τους φίλους τους παλιούς που έχει στη στομάχα;” Από τον φίλο στο fb Yannos Giannopoulos (facebook, 4.11.2025)

 ...............................................................

"μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα

όλους τους φίλους τους παλιούς που έχει στη στομάχα;"

Από τον φίλο στο fb Yannos Giannopoulos (facebook, 4.11.2025)

Φαίνεται ότι υπάρχει μια κινητικότητα “διεργασιών” σε κατεύθυνση πολιτικών συνεργασιών που θα επιχειρήσουν να “ξεπεράσουν” το ρήγμα του 2015. Ακόμα και αν το ρήγμα αυτό φαίνεται “θαμμένο” στην πολιτική επικαιρότητα, είναι εξαιρετικά βαθύ, το ίχνος του παραμένει στην επιφάνεια, οι συνέπειές του τσακίζουν τις ζωές της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας και στο σήμερα, οδήγησε στο να επικρατεί η δεξιά του Μητσοτάκη αποχαλινωμένη και χωρίς αντίπαλο αφού καταρράκωσε την αριστερά με πολλούς τρόπους: μέσα από το δόγμα “ΤΙΝΑ” (δεν υπάρχει εναλλακτική) και χτυπώντας το ηθικό της πλεονέκτημα (“όλοι ίδιοι είναι”).

Οι άνθρωποι που πήραν την απόφαση το 2015 και για αρκετά χρόνια να ψηφίζουν τα κυβερνητικά μνημονιακά νομοσχέδια ως βουλευτές, να τα εισηγούνται ως υπουργοί, να τα υλοποιούν ως κυβερνητικά διορισμένοι σε υπουργεία και κρατικούς μηχανισμούς -κάποιες φορές και ειδικούς μνημονιακούς (λέγε με υπερταμείο)-, που υπερασπίζονταν αυτά τα αίσχη από θέσεις ευθύνης -κομματικές ή κυβερνητικές-, έχουν συμβάλει ενεργά σε όλο αυτό. Δεν πρόκειται για μια συζήτηση περί εκδοχών αριστεράς, για το αν μια γραμμή είναι πιο “ρεφορμιστική” ή πιο “επαναστατική”. Πρόκειται για ανθρώπους που πέρασαν στο αντίπαλο στρατόπεδο, σχεδίασαν και προώθησαν αντιλαϊκές πολιτικές με ίδιον όφελος, διέβησαν τον ρουβίκωνα.

Τα παραπάνω θα έπρεπε να καθιστούν προφανές ότι τέτοια "στελέχη" δεν μπορούν να αποτελούν συνομιλητές σε οποιαδήποτε υπόθεση αριστεράς και κοινωνικής απελευθέρωσης. Εξάλλου, και στην πρόσφατη συνεδριακή απόφαση της ΝΕΑΡ (της “αριστερής” εκδοχής) επιμένουν ότι το 2015 δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Ακόμα και εδώ, βέβαια, υπάρχει μια σοβαρή απόσταση: είναι προβληματικό να θεωρείς ότι δε γινόταν αλλιώς, αλλά είναι πολύ χειρότερο να αποφασίζεις ότι θα τα υλοποιήσεις όλα αυτά εσύ ο ίδιος και μάλιστα με το αζημίωτο. Επιπλέον, όμως, η αριστερά είναι μια δύναμη που αγωνίζεται για την πολιτική εξουσία. Το συγκεκριμένο "δυναμικό" έχει αποδείξει πρόσφατα πώς λειτουργεί όταν παίζονται τέτοια ερωτήματα.

Είναι επομένως τελείως λάθος να λέγεται πως “ανεξάρτητα από τις κριτικές και τις αποτιμήσεις για τις στρατηγικές, τις τακτικές, και τις ευθύνες πολιτικών ρευμάτων και προσώπων, αυτό που δεσπόζει είναι οι πολιτικές θέσεις”. Όχι. Το κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη, και αυτά τα “ρεύματα και πρόσωπα” απέδειξαν με πράξεις με ποια κριτήρια και τρόπους λειτουργούν σε κρίσιμες στιγμές αλλά και ολόκληρες περιόδους. Άλλο πράγμα να κάνεις αριστερή πολιτική με όρια, να κάνεις λάθη, να τα αποτιμάς, να κάνεις αυτοκριτική, αλλά σε κάθε περίπτωση να παραμένεις στην από δω μεριά του ρήγματος, και άλλο να περνάς απέναντι και μάλιστα να συμμετέχεις ενεργά στην αντιλαϊκή πολιτική, και μάλιστα στη μνημονιακή εκδοχή της.

Ίσως φαίνεται λιγότερο σημαντικό αλλα έχει και αυτό τη σημασία του: αυτά τα “ρεύματα και πρόσωπα”, επιμένουν και σε μια πολιτική γραμμή που δεν αποδέχεται ότι οποιαδήποτε σοβαρή ανατρεπτική προσπάθεια οδηγεί σε ρήξεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως μας έμαθε και το οδυνηρό μάθημα του 2015. Και δυστυχώς έρχονται δυνάμεις που το 2015 ήταν στη σωστή πλευρά του ρήγματος, και υποστηριζουν πως αρκεί να λέμε ότι “μπορεί να οδηγηθούμε σε ρήξεις”. Είναι άλλο πράγμα να λέμε -και σωστά- ότι σήμερα δεν κάνουμε μαζική πολιτική με προμετωπίδα τη ρήξη με την ευρωζώνη πχ, και άλλο να έχουμε στις θέσεις μας και ως αντίληψη ότι ίσως δε θα χρειαστεί ρήξη, σαν να ζούμε τη δεκαετία της μαρμότας και έχουμε γυρίσει κάπου στο 2013-2014.

Ενδεχομένως ορισμένοι σκέφτονται ότι το ρήγμα αυτό έκλεισε και ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φτιάξει ένα καινουριο και βαθύτερο. Δεν είναι έτσι όμως, γιατί αυτό το ρήγμα, το μνημονιακό, γεννάει ακόμα υπερπλεονάσματα, πολιτικές διαλυσης του κοινωνικού κράτους αλλά πλέον και των στοιχειωδών μηχανισμών πολιτικής προστασίας. Και πάνω στην ήττα αυτής της διαίρεσης μπόρεσε να πατήσει η ΝΔ και ο Μητσοτάκης. Χρειάζεται, δυστυχώς, να θυμόμαστε τι μέτρα πέρασαν οι κυβερνήσεις του 2015-2019 , με νόμους και διατάξεις που ψήφιζαν κάθε φορά, με “συνέπεια”, ανθρωποι που σήμερα εμφανίζονται να αναζητουν “ριζοσπαστικες ανασυνθέσεις”:

ένταση των πλειστηριασμών λαϊκής κατοικίας, ιδιώνυμο για τις κινητοποιήσεις κατά των πλειστηριασμών, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, και τον Τσακαλώτο να μας λέει ότι άμα αγόρασες σπίτι στην Αγία Παρασκευή, τι να γίνει πήγαινε στο Περιστέρι (λες και το να αποκτήσεις στέγη είναι σαν να αποφασίζεις πού θα πιεις καφέ το απόγευμα, άρα μπορείς άμα χάσεις το σπίτι να πάρεις με μαγικό τρόπο άλλο σε άλλη περιοχή).

το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου: το περαιτέρω πετσόκομμα των συντάξεων, την εμπέδωση της "ανταποδοτικής" λογικής

μαζικές ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου πλούτου: Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δόθηκαν τα τρένα στους Ιταλούς (η Πέτη Πέρκα ήταν γγ στο υπουργείο μεταφορών εκείνη την περίοδο, να μην ξεχνάμε). Αν για τα Τέμπη δεν φταίει μόνο ο σταθμάρχης, κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό για τους φορείς των πολιτικών της ιδιωτικοποίησης.

Επί ΣΥΡΙΖΑ πουλήθηκε μεγάλο τμήμα από το λιμάνι του Πειραιά στην Cosco (με τον Θ. Δρίτσα να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει). Δόθηκε το Ελληνικό σχεδόν τζάμπα στο Λάτση για να το πουλάει σήμερα σε οικόπεδα η Λάμδα (υπεραξίες μεταπώλησης) (Α, και εδώ ήταν γγ η Πέτη Πέρκα, πέρασε από νευραλγικά πόστα). Σε αυτή την τετραετία εγκαθιδρύθηκε το χρηματιστήριο ενέργειας, προχώρησε το σπάσιμο της ΔΕΗ και πουλήθηκαν σημαντικά τμήματα (και άλλα που πουλήθηκαν αργότερα περιγράφονταν στο 3ο μνημόνιο).

η εργατική εκμετάλλευση βάθυνε: εμπεδώθηκε το κυριακάτικων άνοιγμα των μαγαζιών (Σταθάκης εγγυητής της διαδικασίας), η Αχτσιόγλου δυσκόλεψε τις διαδικασίες λήψης απεργαιακών αποφάσεων. Ορισμένοι που στήριζαν το ΣΥΡΙΖΑ του '15-'19 υποστηρίζουν ότι έγιναν βήματα βελτίωσης. Τα ποσοστά κάλυψης από ΣΣΕ, άλλα δείχνουν.

Στο δημόσιο προχώρησε η “αξιολόγηση” και κυνηγήθηκαν οι αντιστεκόμενοι (τροπολογία Γεροβασίλη), ενώ με το πρροσοντολόγιο Γαβρόγλου οι εκπαιδευτικοί οδηγήθηκαν σε συνεχές κυνήγι “προσόντων”, μετεκπαιδεύσεων, σεμιναρίων κλπ (διαχωρισμός του επαγγελματικού δικαιώματος από το πτυχίο το λέγαμε αυτό από παλιά, καθόλου προοδευτικό)

τα μνημονιακά πλεονάσματα έβγαιναν όντως με κοινωνικό αίμα, με αύξηση της φορολογίας των λαϊκών τάξεων, με φόρους κατανάλωσης, αύξηση σε έμμεσους φόρους κλπ. Ταυτόχρονα μειώθηκαν οι φόροι περιουσίας και κεφαλαίου

ανακεφαλαιοποίησαν τις συστημικές τράπεζες με επιπλέον κρατικό χρήμα και ταυτόχρονα η πλειοψηφία των μετοχικών πακέτων κατέληξε σε ιδιώτες, οι οποίοι μάλιστα κατέβαλαν πολύ λιγότερα από όσα είχε καταβάλει το ελληνικό δημόσιο στη μνημονιακή περίοδο

*

έγιναν και πολλά “άλλα” που δεν ήταν καν ακριβώς μνημονιακά:

μεγάλωσε η ΝΑΤΟϊκή παρουσία στην Ελλάδα, και ειδικά στην Αλεξανδρουπολη που άρχισε να μετατρέπεται σε Σούδα του Βορρά, ενώ σφυρηλατήθηκε ο “άξονας” με Ισραήλ: Είναι ενδεικτικό ότι η συμφωνία SOFA υπογράφηκε ελάχιστες μέρες μετά το 3ο μνημόνιο και η Ελλάδα ήταν 2η χώρα μετά τις ΗΠΑ με τέτοια συμφωνία. Αντίστοιχα προωθήθηκε η συνεργασία με την Αίγυπτο του Σίσι

τα αίσχη στο μεταναστευτικό, η Μόρια, και η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, που διόγκωσε τις επαναπροωθήσεις, ενώ υπήρξαν και εγκλήματα οπως το Αγαθονήσι το 2018, για τα οποία η Ελλάδα καταδικάστηκε ακόμα και από την ΕΕ

η παράδοση του γηπέδου της ΑΕΚ και της γύρω περιοχής στους όρους του Μελισσανίδη

η “Ελληνικός Χρυσός” που αφέθηκε ανεμπόδιστη να καταβροχθίσει τις Σκουριές

(και η λίστα είναι ακόμα μακρύτερη)

*

Δε γίνεται λοιπόν να υπάρχουν “διεργασίες” με ανθρώπους που προώθησαν ενεργά και από θέσεις ευθύνης όλα τα παραπάνω, είτε είναι σήμερα εκλεγμένοι στη βουλή είτε δεν είναι.

«Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη». Και υπό αυτό το πρίσμα, δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε, και όσα είπαμε παλιά ισχύουν.

Η Αριστερά παλεύει για να ανατρέψει ακριβώς τέτοιες πολιτικές και τους φορείς τους· δε γίνεται να μπαίνουν αυτά στο ζύγι μικροκομματικών υπολογισμών γιατί θα καταρρακώσουν κι άλλο την εικόνα της. Η Αριστερά χρειάζεται να ξαναεμπνεύσει τους κοινωνικούς αγώνες με το όραμα για μια άλλη κοινωνία, όχι να ανακατέψει μνημονιακά υλικά, πιστεύοντας ότι έτσι θα υπάρξουν κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις (που χρειάζονται αλλά είναι μέσο, όχι αυτοσκοπός). Αλλιώς επικρατεί η λογική του μικρότερου κακού, που δε σταματάει εκεί.

Και όπως γράφτηκε ξανά πρόσφατα, σωστά τόνιζε ο Χαρίλαος Φλωράκης ότι «εκτός από το λιγότερο κακό, υπάρχει και το ρημάδι το καλό.»

Η φωτογραφία είναι σημερινή (5.11.2025) και είναι από την σκηνογράφο και φίλη στο fb Eva Manidaki...