Από το "Θερινό Ηλιοστάσι" του Γιώργου Σεφέρη και η Σερενάτα του Σούμπερτ

Θ'  


Μιλούσες για πράγματα που δεν τα βλέπαν
κι αυτοί γελούσαν.


Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
πάνω νερά/
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
στα τυφλά, πεισματάρης
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδεντρο -
άφησε κι ας γελούν.
Και να ποθείς να κατοικήσει κι άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ' αφανισμένο τούτο παρόν -
άφησέ τους.


Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.